بخشی از آیه 197 سوره بقره
*وَ تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوى وَ اتَّقُونِ يا أُولِي الْأَلْبابِ*
*و توشه راه آخرت برگیرید همانا که بهترین زاد و توشه دست افشاندن است (از هر آنچه شایسته نیست) و ای صاحبان خرد، خداترس باشید و تقوا پیشه کنید*
*لطیفه و شیرینی این آیه در این است که خداوند در آغاز می فرماید که زاد و توشه گرد آورید برای راهی که به سوی کمال دارید و ذهن آدمی طبعا بدین جانب میل می کند که باید چیزی به عنوان توشه فراهم آورد اما ناگهان متوجه می شود که نیاز به برگرفتن توشه‌ای نیست زیرا بهترین توشه این است که دست بیفشاند از هر چه غیر حق است و این است معنی ساده زیستی.
* کلمه تقوی از نظر صرفی در اصل «وقوی» بوده است زیرا این کلمه از وقایت به معنای حفظ کردن و نگهبانی کردن می آید و شاید بتوان گفت بهترین تعریف تقوی نگهبانی آدمی است خویشتن را از هر گونه آلودگی و پاک بیرون رفتن از عرصه عالم خاکی و این نگهبانی بهترین توشه است.
از این کلمه ترسیدن و پروا کردن نیز گرفته اند که باز به همان معنی اول بر نی گردد، زیرا وقتی آدمی از پروردگار خویش یعنی از ناخشنودی او ترسید بی اختیار دست خود را از آنچه او روا نمیدارد خواهد کشید.
لذا در پایان آیه می فرماید: ای صاحبان خرد از من که پروردگارتان هستم حذر کنید وعارفان از این آیه چنین دریافته اند که آن معشوق یگانه عالم بسیار غیور است و به هیچ روی رضایت نمی دهد که عاشق به غیر او نظر کند زیرا در این صورت روی خواهد گرداند و از این عذاب بالاتر چیست که معشوق از آدمی روی بگرداند، معشوقی که بدون او حیاتی و سعادتی نیست.