به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از نشریه اکونوميک تايمز ؛ "مايکل ويليامز" نويسنده اين مقاله با اشاره به پشيماني دولت آمريکا از اقدامات خصمانه خود در قبال دولت چين در 5 دهه گذشته و در نهايت مجبور شدن به برقراري روابط ديپلماتيک با آن کشور مي افزايد "در آوريل سال 1954 ميلادي، دولتهاي شوروي، فرانسه، انگليس و چين در نشست ژنو در کنار يکديگر جمع شدند. حضور آنان براي پايان دادن به حضور نظامي فرانسه در ويتنام بود و برسميت شناختن استقلال آن کشور بود. "چو ان لاي" وزير امور خارجه چين نماينده دولت چين در آن نشست بودند. پس از آن دوره نيروهاي نظامي آمريکا و چين به مدت سه سال در شبه جزيره کره با يکديگر درگير شدند. در نهايت، واشنگتن مجبور شد تا مشروعيت دولت چين را برسميت بشناسد.
در نشستي که با حضور نمايندگان چين و آمريکا برگزار شده بود "جان فاستر والس" وزير امور خارجه دولت آمريکا که داراي خصلت هاي ضد کمونيستي شديدي بود از صحبت با وزير امور خارجه چين امتناع ورزيد اما در نهايت مجبور شد تا دستي براي وي تکان دهد. پس از آن در سال 1972 ميلادي "ريچارد نيکسون" رييس جمهور آمريکا به چين سفر کرد. وي در آنجا متوجه شد که چه دولت چين را برسميت بشناسد و چه نشناسد مجبور است تا با مقامات آن دولت در يک اتاق پاي ميز مذاکره بنشيند."
نويسنده مقاله در ادامه به روند برگزاري کنفرانس "ژنو 2" اشاره مي کند و مي افزايد "اکنون نيز قرار است تا "کنفرانس ژنو 2" براي بررسي بحران سوريه برگزاري شود. ابتکار تشکيل اين کنفرانس در ماه مه ميلادي توسط "جان کري" وزير امور خارجه آمريکا و "سرگئي لاوروف" وزير امور خارجه روسيه مطرح شد. اگر دامنه جنگ به همين ترتيب پيش رود احتمال آغاز جنگي شدید در منطقه خاورميانه وجود خواهد داشت. ضرورت آغاز مذاکرات ديپلماتيک در مورد بحران سوريه احساس مي شود. اما رسيدن به توافق در اين باره تا زماني که تفاهمي ميان طرفين دخيل در بحران سوريه روي ندهد امکان پذير نخواهد بود.
البته قطعا پنج عضو دائم شوراي امنيت سازمان ملل متحد از جمله آمريکا، روسيه، چين، فرانسه و انگليس و همچنين نمايندگان دولت "بشار اسد" رييس جمهور سوريه و معارضين سوري نيز در اين نشست حضور خواهند داشت. ساير کشورها از جمله آلمان، ترکيه، مصر و عربستان سعودي نيز احتمالا به نشست دعوت خواهند شد. در اين ميان مشخص نيست که تهران در اين نشست شرکت خواهد کرد يا خير. لاوروف تاکيد کرده که ايران مي بايستي در اين کنفرانس شرکت نمايد اما فرانسه و آمريکا با اين مسئله مخالفت کرده اند."
تحليلگر "اکونوميک تايمز" در ادامه به دلايل موجود براي لزوم شرکت ايران در کنفرانس "ژنو 2" اشاره مي کند و مي افزايد "ايران و سوريه متحدان نزديک يکديگر از زمان پيروزي انقلاب اسلامي ايران در سال 1979 ميلادي و سقوط رژيم شاه مخلوع بوده اند. شکي وجود ندارد که سوريه و ايران قوي ترين روابط سياسي، اقتصادي و نظامي را با يکديگر دارند. ايران همچنين از جنبش "حزب الله" لبنان نيز حمايت بعمل مي آورد. اخيرا نيروهاي نظامي ارتش دولتي سوريه و رزمندگان "حزب الله" لبنان با همکاري يکديگر موفق شدند تا کنترل شهر استراتژيک "القصير" را بازپس گيرند."
نويسنده در ادامه با توصيه به دولتهاي غربي به مشارکت با ايران در کنفرانس "ژنو 2" مي افزايد "کنار گذاشتن ايران از کنفرانس ژنو 2 به ضرر کشورهاي غربي خواهد بود چرا که جمهوري اسلامي ايران حمايت خود از اسد را تشديد خواهد نمود. مذاکره با دوستان همراه با چالش نيست. هنر واقعي ديپلماسي آنست که بتوانيد با طرفي که مخالف شماست مذاکره نماييد. براي سالهاي متمادي، کشورهاي غربي تنها مذاکره با ايران در مورد برنامه هسته اي را انجام داده اند. اکنون دولت روسيه موضع موافق خود در قبال لزوم مشارکت ايران در کنفرانس ژنو را اعلام کرده است. سازمان ملل متحد نيز نمي تواند ضرورت حضور ايران در کنفرانس ژنو 2 را ناديده بگيرد. متاسفانه دولت آمريکا همچنان به رفتار زشت خود از زمان "جان فاستر دالس" در سال 1954 ميلادي تاکنون ادامه داده است."