باشگاه خبرنگاران- این روزها سراغ هر آدم سینمایی که بروید و از او بپرسید چرا وضع به اینجا کشیده گروه‌های رقیب و معارض را متهم به سببیت این وضع می‌کند.
عده‌ای دم از سینمای خصوصی می‌زنند اما با هر دولتی که سرکار است سازشکارتر از همه برخورد می کنند و عده‌ای دیگر دم از ارزش‌ها می‌زنند در حالی که کم‌کم می فهمیم "من ارزشی هستم" یعنی هر چیز که برای دیگران مجاز نیست برای من مجاز است.
در میان سیاستگذاران فعلی سینما عده‌ای دم از برهم زنی مافیای سینما می‌زنند و با ادعای این نیت که هنر فیلمسازی ایران باید راه جوان‌های مستعد را باز کند، دست به کار قلع و قمع ساختارهای پیشین می‌شوند در حالی که خودشان مشغول روی کار آوردن مافیای جدیدتر و پیچیده‌تری هستند و عده‌ای دیگر می گویند (دیگی که برای ما نجوشد...) و با استعانت از همین استدلال یک دینامیت زیر سینما می گذارد و بامب! یعنی فیلم از روی پرده پایین می آید، دی‌وی‌دی آن از بازار جمع می شود، سازنده ی آن مارک‌دار می شود و...
عده‌ای می گویند باید سینمائی‌ها را بدلیل عدم‌التزام به اخلاق اعدام کرد در حالی که خودشان طبق شرع مقدس اسلام به علت اتهام‌زنی به این و آن باید مجازات شوند وعده ای دیگر می‌روند به آن سوی آب‌ها و گزک دست چنین افراد بدبین و گستاخی می‌دهند.
شما بگوئید! باید طرفدار کدام گروه بود؟ من که هیچ کدام را دوست ندارم من طرفدار این دو مفهوم هستم؛ مردم و سینما.
يادداشت از : میلاد جلیل‌زاده