سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران گزارش مي‌دهد؛
*** رويداد:
وب‌سايت روزنامه "اشپيگل" روز دوشنبه 20 مي 2013 (30 ارديبهشت) گزارشي منتشر كرد مبني بر اينكه "كيم يونگ اون" رئيس‌جمهور كره شمالي، در ديدار از كودكان و گرفتن عكس‌هاي تبليغاتي، سعي دارد تصوير جهاني خود را اصلاح كند و از يك "جنگ‌افروز" به "پدري مهربان" تبديل شود.
*** "جنگ افروزي" شاخصه ي كيست؟
اشپيگل در خبر خود اينگونه نوشت: «اين، يك صحنه‌سازي عالي از "كيم يونگ اون" است كه از كودكان، فرياد شادي شنيده و اشك شوق در چشمانشان ديده مي‌شود. "ديكتاتور كره شمالي" دست يكي از آن‌ها را گرفته و مانند پدري مهربان براي آن‌هاست. به نظر مي‌رسد اين تصاوير در خبرگزاري دولتي "KCNA"، پروپاگانداي جديد كره شمالي باشد.»
بر كسي پوشيده نيست كه "پروپاگاندا" قادر است از طريق بازي با كلمات، پديده‌اي يكسان را به انواع گوناگوني بيان نموده و اثرگذاري آن بر مخاطب را جهت‌دهي كند. عده‌اي معترض كه در خيابان‌ها شورش مي‌كنند، گاهي مانند بحرين، نامشان "تروريست‌ها" مي‌شود و گاهي مانند سوريه، با وجود مسلح بودن و عمليات‌هاي نظامي، نامشان "معترضان و مخالفان"!
حال از يك سو اين سؤال مطرح است كه كره شمالي، دقيقاً در كدام نقطه از جهان و عليه كدام كشورها جنگ‌افروزي كرد؟ پاسخ اين است كه هيچ كشوري! كره شمالي تنها هشدارهايي مبني بر حمله غرب به كشورش داده و آمادگي‌اش نسبت به دفاع در صورت چنين حمله‌اي را اعلام كرده است.
از سوي ديگر، وقتي از نام كشورهايي كه واشنگتن به طور مستقيم يا غيرمستقيم با آن‌ها در حال جنگ است، ليستي تهيه مي‌كنيم، تعدادشان به بيش از 70 كشور مي‌رسد. اين در حالي است كه اوباما، همواره كودكان را گرد خود جمع مي‌كند؛ چرا؟
آيا اوباما نيست كه مي‌خواهد القا كند "دوستدار كودكان" است؟ مگر همين اوباما نيست كه موشك‌هاي بدون سرنشين را بر سر غيرنظاميان در افغانستان، پاكستان و يمن فرو مي‌ريزد و كودكان را به قتل مي‌رساند؟
بعد از تراژدي آذرماه 91 در مدرسه ابتدايي شهر "نيوتاون" آمريكا و كشتار وحشتناك 20 كودك، اشك ريختن اوباما سوژه‌اي براي رسانه‌ها شد تا بگويند و بنويسند كه رئيس‌جمهور آمريكا، كودكان را دوست دارد، قلبش از شنيدن اين حادثه شكسته و قصد دارد هرچه سريعتر بحران حمل آزاد سلاح در آمريكا را حل كند. «كودكان، در جنايات جنگي بي‌گناهند.» اين شعاري است از سوي رئيس‌جمهور آمريكا، كه فريبندگي خود را براي مردم جهان از دست داده است.
سازمان جهاني يونيسف، در سال 1999 اعلام كرد كه حدود نيم ميليون كودك عراقي، در اثر تحريم‌ها جان خود را از دست داده‌اند. اين سازمان همچنين براي حمايت و تأمين امنيت كودكان، از همه طرف‌هاي مسئول خواست تا به وضعيت فوق پايان دهند. بر اساس مهم‌ترين گزارشي كه يونيسف سال 2005 در اين زمينه منتشر كرد، كنوانسيون حقوق كودك، توسط 192 كشور به رسميت شناخته شده و تنها سومالي و آمريكا از امضاي آن خودداري كردند.
اما سردمداران كاخ سفيد، زماني كه بتوان از كودكان، توجه، دلسوزي و محبت به آن‌ها استفاده ابزاري نمود، از هيچ اقدامي فروگذار نخواهند كرد. در مهرماه 91 يعني يك ماه پيش از انتخابات رياست جمهوري آمريكا، هر دو كانديد با ابراز علاقه به خردسالان و كودكان، در معرفي خود به عنوان انسان‌هايي لطيف‌خو و صلح‌طلب از يكديگر پيشي مي‌گرفتند.
در مورد آنگلا مركل، صدراعظم آلمان نيز اوضاع تفاوت چنداني نمي‌كند؛ حتي چه بسا درصد چشمگيري از سلاح‌هاي كاربردي در جنگ‌هايي كه يك طرف، آمريكاست، محصول كشور آلمان باشد. ارتش آلمان سال‌هاست كه درگير جنگ افغانستان است؛ با اين بهانه كه "پتر اشتروك" (Peter Struck) وزير دفاع وقت، در سال 2002 عنوان نمود: «از منافع آلمان در منطقه هندوكش بايد دفاع كرد!» ارتش آلمان، اكنون با 7500 سرباز در 13 كشور داراي استقرار نظامي مي‌باشد: افغانستان، كزوو، ازبكستان، لبنان، جيبوتي، كنيا، سيشل، سومالي، اوگاندا، جنوب سودان، دارفور، كنگو و مالي.
آنگلا مركل هم در برابر عكاسان و خبرنگاران علاقه زيادي به نزديك شدن به كودكان از خود نشان مي‌دهد. او كه خودش فرزندي ندارد و هرگز طعم مادري را تجربه نخواهد كرد، در 2 سپتامبر 2009 فرمان حمله به "قندوز"، شهري در شمال افغانستان را صادر كرد؛ طي اين حمله 125 غيرنظامي كه اغلب آنان كودكان بودند، كشته شدند.
پس "جنگ افروز" واقعي كيست و چرا در قبال حوادثي يكسان، برخوردهاي متفاوتي صورت مي‌گيرد؟!!!
گزارش از: طاهري
منابع:
http://www.spiegel.de/politik/ausland/kim-jong-un-besucht-kindercamp-in-nordkorea-a-900787.html