به گزارش گروه استان هاي باشگاه خبرنگاران ، علي نصيريان عصر امروز در آيين افتتاح نخستين جشنواره نمايشنامه‌نويسي ايران در شيراز، افزود: زماني كه حتي دانشكده هنر در ايران نبود، ما در خانه آقاي سركيسيان و در يك اطاق كوچك، كار كارگاهي انجام مي‌داديم.
نصيريان كه با اشاره به خاطراتي، تاريخ نمايشنامه‌نويسي ايران را بيان مي‌كرد، گفت: سال 1330 تنها يك كتاب تئاتر بود، نه مجله‌اي نه كتابي، اما تئاتر ترجمه مي‌شد، اگرچه ترجمه اقتباس بود، تا اينكه داستان محلل هدايت را به‌شكل نمايش تمرين و اجرا كرديم.
وي با بيان اينكه فعاليت‌هاي هنرجويان هنرستان نمايش تهران در سال 1330 تا 35 زمينه‌ساز آغاز كار نمايشنامه‌نويسي امروزي در ايران محسوب مي‌شود، گفت: شناخت اولين مسئله در نمايشنامه نويسي است، قبل از تئاتر محلل تنها مي‌خواستيم ادا دربياوريم اما بعد از آن تئاتر را فهميديم.
نصيريان تصريح كرد: نمايشنامه‌نويسي جدي در ايران از سال 1335 و با اولين مسابقه نمايشنامه‌نويسي شروع شد، آنچه از ميرزاآقا تبريزي تا اكبر رادي آمد، بيشتر تقليد بود و آدابته كردن متون، از آنجايي خلاقيت شروع شد كه تئاتر جديد آمد، با يك عده كسانيكه در خارج تحصيل كرده بودند.
وي گفت: از اين زمان به بعد بود كه ترجمه‌هاي جدي نيز به‌تدريج آمد، آثاري نسبتا خوب.
نصيريان يكي از سخت‌ترين انواع نوشتن را نمايشنامه‌نويسي دانست و با بيان اينكه برخي معتقد هستند رمان‌نويسي و نوبل نويسي، سخت‌تر است، گفت: در نمايشنامه نويسي، نويسنده در يك چهارچوب محدود قرار دارد و بايد بتواند آنچه در ذهن دارد را در قالب شخصيت‌ها، كنش‌هاي دروني و فضاي نمايش، به مخاطب انتقال دهد اما در رمان‌نويسي اين محدوديت وجود ندارد يا دست نويسنده بازتر است.
وي
نمايشنامه را داراي پيچيدگي‌هاي خاص خود دانست و تاكيد كرد: نمي‌توان در
خانه نشست، تئاتر نديد، يا در حد تفنن به تماشاي نمايش رفت و نمايشنامه
نويس شد، نمايشنامه‌نويس بايد از دل تئاتر بيرون بيايد، بايد با تئاتر
ارتباط ارگانيك برقرار كرده باشد./ج1