کریگ گیبز که حشره‌شناس است، می‌گوید: «هر جا که درختان قدیمی بی‌هیچ تغییری طی 17 سال گذشته، وجود داشته باشند، می‌توانید این زنجره‌ها را ببینید. تا چند هفته دیگر میلیون‌ها زنجره از پناهگاه‌های زیرزمینی خود بیرون می‌آیند، نسل تازه‌ای را به وجود می‌آورند و می‌میرند. تمام این اتفاقات طی بیست و چند روز می‌افتد و دیگر تا 17 سال بعد از این زنجره‌ها خبری نیست».
جالب است که بدانید تا دما به عدد جادویی 64 درجه فارنهایت (17.8 درجه سانتیگراد) نرسد، زنجره‌ها ظاهر نخواهند شد. آخرین‌بار آنها در 21 مه 1996/اول خردادماه 1375 و با گرم شدن هوا از خاک بیرون آمده‌اند.
گیبز می‌گوید: «امسال هم تا دما بالاتر از این نرود، زنجره‌ها از پناهگاه خود بیرون نخواهند آمد. با رسیدن دما به 64 درجه فارنهایت خاک را کنار می‌زنند، برای جفت‌گیری آماده می‌شوند و زیر پوست درختان تخم‌ریزی می‌کنند. لاروها پس از خارج شدن از تخم خود را به خاک می‌رسانند تا چرخه حیات تازه را آغاز کنند. فکر می‌کنم این زنجره‌ها از معدود حشراتی هستند که می‌توانند توجه ریاضی‌دانان را به خود جلب کنند. آنها چرخه حیات شگفت‌انگیزی دارند که در نیمکره شمالی 17 سال و در نیمکره جنوبی 13 سال طول می‌کشد. به زودی زنگ ساعت بیولوژیک آنها در نیمکره شمالی به صدا درخواهد آمد. در این زمان اصلا لازم نیست دنبال آنها بگردید، صدای گوش‌خراش 90 دسی‌بلی زنجره‌ها به سادگی همه‌جا شنیده می‌شود».