به گزارش گروه علمي باشگاه خبرنگاران به نقل از دانشمندان دانشگاه استفورد روشی در تصویربرداری فلورسانس ابداع نموده‌اند که دیدن رگ‌های خونی حیوانات را با وضوح بیسابقه‌ای میسر می‌کند. وضوح تصاویر در این روش به حدی است که مقایسه آن با تصاویر گرفته شده با روش‌های مرسوم به منزله پاک کردن بخار از روی شیشه عینک به نظر می‌رسد.
این روش که تصویربرداری نزدیک به مادون قرمز یا همان NIR-II نام گرفته است در مرحله اول شامل تزریق نانولوله‌های کربنی محلول در آب در جریان خون موجود زنده است. این محققان سپس یک باریکه نور لیزر را (نوری در محدوده نزدیک به مادون قرمز با طول‌موجی در حدود هشت دهم میکرون) به موجود زنده که در این مورد یک موش است، می‌تابانند.
اصل بازتابندگی ذاتی نانولوله‌ها در طول‌موج‌هایی بلندتر از روش‌های مرسوم تصویربرداری نکته اساسی در دستیابی به این تصاویری با وضوح فوق‌العاده حتی در رگ‌های ریز خون است. نور با طول‌موج بلندتر کمتر پراش شده و بنابراین تصاویری واضح‌تر را از رگ‌ها ایجاد می‌کند. از مزایای دیگر آشکارسازی نور با چنین طول‌موج بلندی این است که آشکارساز، مزاحمت‌های پیش‌زمینه را کمتر ثبت می‌کند، زیرا که بدن در این طول‌موج از خود خاصیت خودبازتابی نشان نمی‌دهد. علاوه بر ایجاد کوچکترین جزئیات در تصویر، این روش سرعت تصویربرداری بالایی داشته و محققان را قادر می‌سازد تا جریان خون را به‌طور آنی ثبت کنند.
قبل از این، دستیابی به اطلاعات جریان خون و تصویر واضح از رگ به‌طور همزمان میسر نبود. به همین دلیل این روش بویژه در مطالعه اختلالات شریانی نظیر اینکه چگونه انسداد و انقباض شریان که از عوامل سکته قلبی هستند، بر جریان خون موثرند، می‌تواند به‌کار گرفته شود.
این دانشمندان با مطالعه ساختار رگ‌های یک موش آزمایشگاهی مبتلا به بیماری شریانی با استفاده از روش تصویربرداری مذکور به این نتیجه رسیده‌اند که این فناوری ابزاری مفید برای مطالعه اندام‌های حیوانات کوچک است و درک بهتری از برخی بیماری‌های رگ و پاسخ آنها به روش‌های درمان، بوده و در نهایت منجر به ابداع روش‌های درمانی بهتر خواهد شد.
این روش به‌دلیل نفوذ چند سانتی‌متری نور نزدیک به مادون قرمز در بدن قابل کاربرد برای انسان نیست اما ابزاری قدرتمند برای مطالعه حیوانات آزمایشگاهی از طریق جایگزینی یا تکمیل روش‌هایی نظیر اشعه ایکس، CT، MRI و Laser Doppler خواهد بود.
این دانشمندان جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی Nature Medicine منتشر کرده‌اند.