ولي امروزه با پيشرفت دانش در تمام جهان معلوم شده كه تبعيض گذاشتن بين فرزندان پسر و دختر و يا به دلايلي فرزند اول و يا آخر چه مشكلاتي به وجود ميآورد. نه تنها بايد تبعيض از بين برود، بلكه حتي براي تشويق مثلا يك فرزند درس خوان به فرزندان ديگر هم توصيه كرد او را تشويق ميكنند تا كودكان و نوجوانان نيز در اين موضوع مهم شركت داشته باشند.
شك نيست كه كودكي ممكن است بياشتها و ديگري پراشتها شود. يكي درس خوان و شاگرد ممتاز مدرسه و ديگري در ردههاي پائين قرار گيرد. هرگز نبايد يكي را به ديگري ترجيح داد و يا به غذاهاي مورد دلخواه او بيشتر توجه كرد.
رعايت تساوي در مسئله علاقه و دوست داشتن عملي نيست و گاهي خواه و ناخواه ممكن است با فرزند خوش رفتاري شود و زماني به دلائلي مورد كم مهري والدين قرار گيرد ولي اين دليل تنفر از او نيست.
ادامه اين كار يعني توجه به يكي و بريدن از ديگري به كودك، مخصوصا نوجوان لطمه شديد روحي و رواني ميزند و او را از پدر و مادر جدا ميسازد.هرگز براي يك فرزند خود وقت بيشتري صرف نكنيد و هرگز بين دختر و پسر فرقي قائل نشويد.بديهي است داشتن پسر يا دختر در خانواده پدر و مادر را ارضاء ميكند ولي اين به آن معنا نيست كه داشتن دو دختر و يا دو پسر دليل ناكامي باشد.
بارها شاهد بودهايم كه دخترهاي خانوادهاي از پسرهاي همان خانواده مهربانتر به پدر و مادر بودهاند و كوچكترين ناراحتي براي پدر و مادر درست نكردهاند و حتي به هنگام كهولت و پيري به پدر و مادر خود از نظر كمك به درمان و آرامش و رفاه سرويس بيشتري دادهاند.
اين پدر و مادرها هستند كه بايد اولا از به وجود آوردن كودكان ناخواسته جلوگيري كنند و حداكثر به دو فرزند قناعت كنند تا بتوانند آنها را خوب تربيت كنند و بدون تبعيض گذاشتن آنها را با هم دوست و همراه سازند./س