آرزوهایی که هنگامه‌ی مرگ رهایمان نمی‌کند

به گزارش خبرنگار معارف باشگاه خبرنگاران با سپاس از آن خداوندیست که در پس هر خلقت برنامه ای حکیمانه در نظر داشته تا همه مخلوقات را براساس ظرفیت و اسعدادشان به کمال و نهایت بودن رشدشان برساند.
و در این مسیر وسیله ای برای رسیدن قرار داده است.
و دنیا وسیله ای است که هم می‌توان بر آن سوار شد و هم می‌توان رامش کرد و از آن اسیری در بند  ساخت.
در این مسیر گاهی خواستن های ما برای دنیا قد می کشد و عقل را در بند و چشم و گوش را با وعده ای سرانجامی پوچ کور و کر می کند.
و این چنین "هوای نفس" بر قلب خدایی می کند.
و سرنوشتی چون قوم ثمود که پیروی از هوای نفس کردند در تقدیرمان نوشته می شود و در هر عصری عقوبت ها به رنگی در می‌آید که ما همیشه در پیدا کردن سرنخ آن به نتیجه نمی رسیم و زبان تلخ نسبت به پروردگاری که در سراسر نگاهش رحمان و رحیم و بخشنده است به کار می‌بریم.
"آرزوهای دراز" واژه ای ترکیبی و توصیفی که وقتی به کارهای روزمره نگاه می کنیم فکر می‌کنیم که همراه و همزاد انسان هستند.
هر روز در پرتو خواستن های نامحدود و آرزویی از دل بی خبری که جهلش او را فرا گرفته سر می زند و بی زمین و گرز کوپال در میدان حریص دنیا می تازد هر چه که جلوتر می رود در پی تحقق هر رویایی، آرزویی در دلش گل می کند خیلی وقت ها به جایی می رسد که در کسب روزی بیش تر چشم بر روی حلال و حرام می بندد و کم فروشی ، خوردن اموال یتیم و ربا و رشوه جزئی از کارهای هر روزش می شود.
و مصداق کلام گوهربار امیر والایی ها که فرمودند کسی که آرزویش طولانی تر است عملش زشت تر خواهد بود، می شود.
گاهی اسب افسار گسیخته آرزوهای دراز به جایی می رسد که رنج و مشقت رامش هر روزه خود و خانواده می کند و علت گرفتاری ها و فقر و مکنتش می شود همانطور که حضرت علی (ع) فرمودند: کسی که آرزوهایش زیاد باشد زندگی فقیرانه ای خواهد داشت هر چند ثروتمند باشد.
گاهی کار به جایی می رسد که اظهار خضوع و خشوع در برابر هر کس و ناکسی ترفندی برای تحقق آرزویی باطل می شود.
چنین افرادی تشنه لب به دنبال آب در سراب ، بیابان را می روند و تشنه تر طعمه حیوانات می شوند و وای که فراموش می سازد آنچه را که خداوند متناسب با توانایی و ظرفیت هر کس به او بخشیده و چه عقوبتی در انتظار این کفران نعمت است.
در اینجاست که حضرت علی (ع) در سخنان خود و در نهج ابلاغه انسان ها را از آرزوهای دراز بر حذر می دارد.
در قسمت ا ول خطبه 42 نهج البلاغه می فرمایند وحشتناک ترین چیزی که از آن بر شما می‌ترسم دو چیز است پیروی از هوای نفس و آرزوهای دراز، اما پیروی از هوای نفس انسان را از حق باز میدارد و آرزوی دراز موجب فراموشی آخرت می شود.
آری جهل و نااگاهی باعث تولد آرزوهای دراز می شود آرزوهایی که چون زنجیره ای بلند در پس هم متولد می شوند و تمامی ندارند.
*آرزوها در پرتو سعادت انسان
شاید به نظر آید چنین توصیه هایی دست تصمیمات را ببندد و تحرک و پویایی را از انسان بگیرد.
اما باید گفت که اسلام هیچ گاه با برنامه ریزی و امید برای آینده ای بهتر مخالف نیست و عاقبت اندیشی توصیه شده و مقبول است.
آنچه که در اسلام مذموم شمرده شده و در بیان معصومین و به خصوص امیر المومنین بسیار مطرح شده آرزوهایی است که خارج از ظرفیت و توانایی انسان است.
آرزوهایی که انسان را به خود مشغول می کند آن قدر که فراموشش می شود خدایی هست آخرتی هست و حاضر و ناظری به اعمالمان هست می توان آرزوها را رنگ و بویی بخشید که در هر قدم منزلی برای ایستگاه ابدی بسازد./محبوبه بابارجیم