به گزارش
خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران، در نگاهی بلند تا جایی که دیگر آسمان و زمین یکدیگر را قطع می‌کنند، هر آنچه دیده می شود. از کوه و دشت و باغ و جنگل و آسمان و ابر و پرنده و خورشید و ماه و ستاره رودی که از کوه جاری تا آب را به باغ پایین دستی برساند و باغی که سبزه و گل و شکوفه می رویاند، ابری که از اقیانوس بلند می شود و فرسخ‌ها راه تا رسیدن به کوهی می‌رود، همه و همه به زیر پای ماست.
تنها دو چشم بینا برای دیدن می‌خواهد، دیدنی از زیبایی، از ترکیب رنگ‌ها و موسیقی که لذتی جان افزا به وسعت آسمان و به رنگینی رنگین کمانش می‌آفریند.
این همه زیبایی بر روی زمین پهناور تنها گوشه‌ای از خلقت خدایی است که ما گاه چه ساده و آسان چشمانمان را می بندیم و می‌گوییم خدا را نمی‌بینیم.
حضرت علی(ع) در نهج‌البلاغه اینگونه زیبایی‌های زمین را وصف می کند، پس زمین به وسیله باغ‌های زیبا، همگان را به سرور و شادی دعوت کرد و با لباس نازکی که از گلبرگ‌ها برخود پوشید، هر بیننده‌ای را به شگفتی وا داشت و با زینت و زیوری که از گلوبند گل‌های گوناگون، فخرکنان خود را آراست، هر بیننده‌ای را به وجد آورد که فرآورده‌های بناتی را توشه و غذای انسان و حیوانات قرار داد.
چگونه می‌توان خدا را ندید؟
از هوایی که دم می کنیم در سینه که بسیار نزدیک است، تا آن ستاره‌ای که سال‌های نوری تا ما فاصله دارد، همه نعمت و از وجود خداست....
خدایی که در هر لحظه و هر نفس و هر قدم ما /ز