آیه 1 تا 4 سوره مومنون
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ ﴿۱﴾ الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ ﴿۲﴾ وَ الَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ ﴿۳﴾ وَالَّذِينَ هُمْ لِلزَّكَاةِ فَاعِلُونَ ﴿۴﴾
به راستی که مؤمنان رستگار شدند (۱) همانان که در نمازشان فروتنند (۲) و آنان که از بیهوده رویگردانند (۳) و آنان که زکات می‌پردازند (۴)
*مومنان در نماز دلهایشان خاضع و خاشع است، یعنی نمازشان تجلی بندگی ایشان است و سر به زمین نهادن در برابر حق و حق را در همه احوال گرامی داشتن و پذیرفتن، نشانه دیگری است از ایشان.
*نشان دیگر آن است که از هر کار لغوی دوری و پرهیز می کنند و کار لغو را آن میدانند که هیچ فایده ای در پی ندارد، نه شخص را نه دیگری را.
*مومن پیوسته از خود می پرسد که این کار چه سودی در پی خواهد داشت و اگر پاسخ منفی از خود یا مشاورانش شنید از آن دست می کشد.
*نشان دیگر این است در ادای زکات و مال خویش چالاکند و با شوق و رغبت آنچه را خداوند از زکات و صدقات امر فرموده به نیازمندان عرضه می کند.
*در پیوندهای عشق و احساس حدود الهی را در نظر دارند:
حق کسی را زیر پا نگذارند و کسی را خرج خود نکنند و با هر کسی نیامیزند و لاابالی نباشند.
*اگر امانتی نزد ایشان گذارند آن امانت را هنگام درخواست ادا کنند و اگر عهد و پیمانی بستند به آن عهد وپیمان وفا کنند:
دست وفا در کمر عهد کن تا نشوی عهد شکن جهد کن
نیست برِ مردمِ صاحب نظر خدمتی از عهد پسندیده تر
نظامی، مخزن الاسرار
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید