آیه ۱۰۴ سوره انبیا
یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاء کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُّعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فاعلین.
روزی که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامه‌ها در می‌پیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمی‌گردانیم وعده‌ای است بر عهده ما که ما انجام‌دهنده آنیم (۱۰۴)
*آیه شگفتی است در بیان پایان کار عالم، با کلماتی استوار و ترکیبی هنر مندانه و شکوهنمد که جز آفریدگار کسی نمی‌تواند خالق آن باشد. زیبایی و قدرت کلام بر درستی آن گواهی می‌دهد.
*آری، روزی خواهد آمد که خداوند آسمان‌ها را مانند طومار در هم می‌پیچد و همهٔ آفرینش را به آغز بر می‌گرداند و در پایان به زیبایی و اقتدار تمام می‌فرماید که ما این کار را حتماً انجام می‌دهیم.
*هیچ کس جز خداوند نمی‌داند که در آغاز چه بوده است و در پایان چه خواهد بود اما چنین بر می‌آید که کار خلقت مانند دایره ای مدام دور می‌زند و همه چیز نو می‌شود و همهٔ شکوه‌ها و شکایت‌ها و اوهام و خیالات و ابهاماتی که آدمیان دارند همه پاسخ داده می‌شود:
*وچنان که بعد از زمستان باز بهار می‌شود و پس از شب روز می‌آید و پس از جمعه باز جمعه ای دیگر، کل عالم نیز چرخشی دارد و در هر دوری خداوند آفرینش را تجدید می‌کند و باز اطوار تازه ای از جمال و کمال خود را بر صحنهٔ عالم ظاهر می شازد.