به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران؛ عمليات‌هاي ارتش آلمان در مرز ترکيه و سوریه، به‌هم ريختگي در سربازخانه "پاتريوت"را درپی داشته است.
به نقل از روزنامه اشپیگل، ارتش آلمان، عدم همکاري افسران ترکيه را مشکل‌ساز عنوان کرد و گفت: با وجود اينکه ما به دعوت دولت ترکيه به اين کشور آمده‌ايم، ترک‌ها به هيچ وجه با ما رفتار خوبي ندارند و نمي‌شود روي طرف ترکيه‌اي حساب کرد. حدود چند هفته‌اي از حضور تقريباً 400 نفر از سربازان آلماني و همچنين هلندي در شهر "قهرمانماراس" (Kahramanmaras) مي‌گذرد که به بهانه محافظت از خاک اين کشور در مقابل حمله احتمالي از جانب سوريه با موشک‌هاي دفاعي پاتريوت استقرار يافته‌اند؛ شرايط زندگي براي آنان مساعد نبوده و طاقت‌فرساست؛ مخصوصاً اينکه آنان حق خروج از کمپ تعيين‌شده را ندارند.
سفر سران اروپایی به مرز نظامی و پرماجرای ترکیه - سوریه
پس از سفر چند روزه آنگلا مرکل صدراعظم آلمان به محل استقرار موشک‌هاي پاتريوت و سربازان آلماني در قالب نيروهاي ناتو در مرز ترکيه و سوريه، گزارشي از سوي "هلموت کونيگزهاوس" (Hellmut Königshaus)، مأمور فرستاده ارتش منتشر گرديد که نشان مي‌دهد آزار و اذيت آلماني‌ها توسط ارتش ترکيه، عمدي است. طرف ترکيه‌اي، برقراري هرگونه ارتباط با خارجي‌ها را براي نظاميان خود ممنوع کرده و در عمليات‌هاي مشترک ناتو نيز همکاري چنداني ميان اين دو ديده نمي‌شود. اين گزارش، مورد پيگيري و رسيدگي وزارت دفاع آلمان قرار گرفته است.
اين وضعيت کدورت‌آميز، در ديداري که توماس دمايزير (Thomas de Maizière) وزير دفاع آلمان، 23 فوريه 2013 از جنوب ترکيه ترتيب داد، مشهود بود؛ فرمانده اردوگاه ترکيه، پيش از ملاقات سياستمداران، به سربازان، دستور جمع‌آوري پرچم‌هاي آلمان را داد و گفت اينجا هنوز پادگان ترکيه است.
اين تنش‌ها، تنها اندکي پيش از ورود دمايزير، به درگيري فيزيکي ميان يک ژنرال ارتش ترکيه و يک سرباز جوان آلماني انجاميد. اين در حالي است که دمايزير بدون توجه به اختلافات ايجادشده در مرز ترکيه، به بشار اسد هشدار داد: هدف از عمليات ناتو اين است که دولت سوريه، به فکر حمله به ترکيه نيفتد. نيروهاي ناتو اجازه نخواهند داد که درگيري‌ها به ترکيه، به لبنان و به اسرائيل کشيده شود. در اين بازرسي، علاوه بر دمايزير، "ايسمت ييلماز" (Ismet Yilmaz) و "جينين هنيس پلاسشرت" (Jeanine Hennis-Plasschaert) به ترتيب وزراي دفاع ترکيه و هلند نيز حضور داشتند.
اهداف ناتو، از استقرار سامانه موشکی پاتریوت در ترکیه چه بوده است؟
روزنامه اشپيگل در گزارش روز 23 فوريه 2013 خود به نقل از دمايزير نوشت: «موشک‌هاي پاتريوت ارسالي از آمريکا، هلند و آلمان، در مکان‌هاي متعددي مستقر بوده و اگر سوريه بخواهد فکر خطايي بکند، نه فقط ترکيه يا آلمان يا هلند، بلکه کل ناتو در برابرش خواهند ايستاد. نيروهاي ارتش فدرال، تا هر زمان که نياز باشد، در سوريه حضور خواهند داشت.» وي با وجود اين تصريح کرد: «ريسک چنين حمله‌اي از طرف سوريه بسيار پايين است.» ييلماز نيز چنين عقيده‌اي داشته است.
این تناقض نشان می‌دهد که ناتو در ورای دلسوزی برای ترکیه، اهداف دیگری را دنبال می‌کند:
1. اعمال فشار بر دولت بشار اسد و تسلط از پشت دیوار مرزها بر تحولات سوریه
2. فریب افکار عمومی ترکیه و تبیین نقش ناتو، به عنوان حافظ ثبات و منافع ترکیه
تحقق اهداف ناتو یا سرخوردگی ترکیه، بعد از خودشیرینی؟
دولت ترکيه در سال‌هاي اخير، راهبردها و عملکردهاي خود در عرصه سياست بين‌المللي را هرچه بيشتر به غرب نزديک نموده و کوشيده است تا با جلب اعتماد سران اروپايي به ويژه آلمان، امتيازاتي را در اتحاديه اروپا و در حوزه‌هاي اقتصادي از آن خود کند. مفتضح‌ترین اين همکاري‌ها، از تصويب قانون ممنوعيت حجاب در دانشگاه‌ها آغاز شد؛ سپس با تحولات خاورمیانه، موج بیداری اسلامی و نهايتاً در خلال تشديد بحران سوريه، با استقرار موشک‌هاي پاتريوت در مرز اين کشور با ترکيه، به اوج خود رسيد. اما دست‌های ترکیه خالی ماند و بر خلاف انتظار، با پيامدهاي زير مواجه شد:
1. عدم پشتيباني متقابل اروپا: اتحاديه اروپا در قبال همکاري‌هاي ترکيه، نه تنها پالس مثبتي از خود نشان نداد بلکه سران کشورهاي اروپايي، بار ديگر با مخالفت نسبت به عضويت ترکيه در اتحاديه اروپا، اين کشور را در اين کشمکش نفس‌گیر، غافلگير کردند. همچنين حمايت اقتصادي دولت‌هاي آلمان و فرانسه از گروهک تروريستي پ.ک.ک ترکيه را در هاله‌اي از سردرگمي قرار داده است.
2. فشار افکار عمومي مردم ترکيه بر دولت: دومین هدف ناتو از انتخاب ترکیه برای استقرار موشک‌های پاتریوت، نتیجه عکس داد، چرا که مردم این کشور، طبق نظرسنجی‌های جدید، مخالفت شدید و گسترده خود را نسبت به آن ابراز کرده‌اند.
در مجموع، ترکیه علی‌رغم امتیازدهی بیش از حد در برابر غرب، هیچ توفیقی در اهداف خود مبنی بر پیوستن به اتحادیه اروپا نداشت. حتی تحریک افکارعمومی مردم علیه سیاست‌های غرب‌گرایانه آنکارا، نتیجه ناگواری بود که شاید دولت اردوغان، هرگز پیش‌بینی نمی‌کرد.
انتهای پیام/طاهری