اما چه می شود کرد که این دنیا هر حالت و رفتار انسان را گاه تا نقطه ی اوج بالا و گاه تا نقطه ی صفر پایین می آورد.
این نکته تا جایی است که مقتدای شیعیان علی (ع) در حکمت 46 نهج البلاغه در این باره این گونه روایت می کند؛ گناهی که تو را پشیمان کند در نزد خدا بهتر از کار نیکی است که تو را به خود پسندی وادارد.
و این نتیجه می توان حاصل گردد که زندکی در این دنیا زندگی ای است که دائم باید بر آن نگریست که مبادا بی راهه رفت.
یعنی هر لحظه تجدید حال، یعنی اگر روزی پنج بار نماز باز هم فراموشی می آید، اینجاست که نماز مستحبی واجب می شود.
یعنی هر لحظه یاد خدا و غرق در خدا شدن و جز برای او برای کسی نبودن.
چه آسان انسان شدیم و چه سخت است انسان ماندن؛ خدایا ما را جز به امید به بخشش و رحمتت پناهی نیست که این گام های لرزان به امید خدایی است استوارتر می شود./ز