از آموزش های دینی گرفته که از 70 ثواب سلام، شصت و نه تای آن برای گوینده آن و تنها یکی برای جواب دهنده است.
شاید بی راه نباشد که ازکودکی دست در دست پدر و گاه در دامان مادر به ما اینگونه آموخته باشند که در قبال هرکمکی تشکری لازم چه در کلام و چه در عمل است.
حضرت علی (ع) در حکمت 62 نهج البلاغه می فرماید؛ چون تو را ستودند، بهتر از آنان ستایش کن و چون به تو احسان کردند، بیشتر از آن ببخش، به هر حال پاداش بیشتر از آن آغاز کننده است.
اما این مهم برای اموری است که می توان سپاسان کرد و ممنون دار کسانی بود که کمکی یا نفعی به ما رسانده اند اما وقتی صحبت از نعماتی می گردد که سپاس آن از عهده نه من و تو که هیچ کس بر نمی آید، چه باید کرد.
نعمت هایی که شمارشان بی انتهاست و برای سپاس یکی از آنها سال ها بلکه عمرها زمان لازم است.
آیا سزاست که خداوندی که این چنین به ما بخشیده را ستایش نکرد که به راستی حمد و سپاس مختص اوست./ز