به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران فارس گاهی تشخیص آنکه یک امر در دسته اسرار دسته بندی می‌شود یا در دسته اطلاعات عمومی بسیار دشوار است. هنگامی که من دانش‌آموز مدرسه‌ای بودم، درباره اسرارمان با دوستان صحبت کرده و از آنها می‌خواستیم با کسی در آن مورد حرف نزنند. با وجود تاکیدی که به هم می‌کردیم، باز هم مواردی پیش می‌آمد که متوجه می‌شدیم موضوع حتی در بین آنها که تصورش را هم نداشتیم آشکار شده است. ماجرای غم‌انگیزی بود و حاصلی جز دلشکستگی و برهم خوردن رابطه دوستی هم نداشت. اما در نهایت، کل ماجرا چندان قابل اهمیت نبود. چون به هرحال اسرار یک بچه محصل مدرسه‌ای شبیه به ماجراهایی است که تمام مردم دنیا آن را به اشکال مختلف در سن و سال مشابه تجربه کرده‌اند.
این ماجراها در بزرگ‌سالی شکل متفاوتی پیدا می‌کنند. در بزرگ‌سالی، آدمی قدرت تشخیص بهتری داشته و با احتیاط بالاتری عمل کرده و نسبت به آنچه میل ندارد دیگران از آن باخبر باشند، دقیق‌تر عمل می‌کند. درباره آن حتی با دوستان نزدیک هم صحبت نکرده و هنگامی که تصمیم به صحبت می‌گیرد، پیش از هرچیز اول اطمینان حاصل می‌کند که طرف مقابل از اهمیت موضوع مخفی ماندن آگاه شده است.
با اینهمه، هنگامی که به شما گفته و تاکید نشود که موضوعی که می‌دانید قابل انتشار نیست، مشکل چگونگی برخورد دوباره بروز پیدا می‌کند. کتاب نهج‌الفصاحه را که ورق می‌زدم –کتابی شامل مجموعه احادیث پیامبر اسلام- متوجه شدم پیامبر در این زمینه فرموده‌ای دارند که اسلام را متوجه این اصل نشان داده و حساسیت امانت‌داری را به مسلمانان توصیه کرده است. از ایشان نقل شده: وقتی کسی به شما چیزی را می‌گوید که حدس می‌زنید از اسرار اوست، باید چون امانتی با آن برخورد کرده و نسبت به آن رازداری به خرج داده و از افشای آن در حضور دیگران بپرهیزید./س