آیه 111 سوره اسراء
وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا ﴿۱۱۱﴾
و بگو ستايش خدايى را كه نه فرزندى گرفته و نه در جهاندارى شريكى دارد و نه خوار بوده كه [نياز به] دوستى داشته باشد و او را بسيار بزرگ شمار (۱۱۱)
به همین ترتیب خدا را همسری و جفتی نیست. او در ذات خود کامل است و ما آدمیان اگر همسری اختیار می کنیم نشان آن است که بدون او به کمال نمی رسیم. همسر متمم و مکمل ماست و خدا عین کمال و تمامیت است.
اما معنی همسری و لذتِ شگفت مصاحبت را نیک می داند و گرنه نمی توانست چنین همسر نازنینی برای ما بیافریند و عالمی را، به عشق متقابل، هر دم حیات تازه بخشد. چنانکه بی داشتن فرزند نیز ما را فرزندی آفرید چنان محبوب که به تعبیر هوگو تاج پادشاهی عالم را به یک لبخند او نثار کنیم.
و نیز خدا را شریک و سهیمی در پادشاهی عالم نیست. باز به همین دلیل که شریک را برای تکمیل و رفع نقصان وتقویت ضعفها اختیار می کنند و خداوند از این نیازها مبرّا است، افزون بر اینکه خداوند عین هستی است و شریک هستی جز هستی چه خواهد بود و هستی با هستی چگونه شریک باشد چنانکه گویی زید با خود شریک است.
پس او را شریک نیست نه در هستی و نه در قدرت و نه در زیبایی و عزت و نه در ناز و کرشمۀ دلبری:
به هر پرده که بینی پردگی اوست قضاجنبانِ هر دلبردگی اوست
جامی