به گزارش باشگاه خبرنگاران خوزستان؛ دكتر اشرف اظهار كرد: تا پيش از مدرسه، كودكان معمولا عواطف خود را در گفتار و رفتار نشان مي‌دهند و از حالت خودمداري خارج شده و توانايي مشاركت با ديگر افراد هم پيدا مي‌كنند، در همين دوران نيز كودك وجود دوست خيالي خود را نشان مي‌دهد.
وي افزود: بازي كودكان ابتدا نمادين است و سپس به شكل نقش‌پذيري در مي‌آيد؛ با اين روند، كودك از نظر اجتماعي نيز رشد مي‌كند.
تشكري ادامه داد: كودك تا 3 سالگي با كودكان ديگر بازي مي‌كند و بازي او تا 4 سالگي به شكل مشاركتي در مي‌آيد. گاهي در تنهايي‌ها دوست خيالي كودك همبازي او شده و حالت دوستانه‌اي بين او و دوست خيالي‌اش ايجاد مي‌شود. اين دوست خيالي موجب پر كردن تنهايي و كاهش اضطراب كودك مي‌شود.
عضو هيات علمي دانشگاه علوم پزشكي جندي شاپور اهواز گفت: وقتي كودك به سنين نوجواني مي‌رسد تفاوت واقعيت و خيال را متوجه مي‌شود. برخي افراد در سنين بالا نيز دوست خيالي خود را همراه دارند. اين كه فرد به جاي هم‌نشيني با افراد با ديگر با دوست خيالي خود بازي كند، مي‌تواند عارضه بيماري ديگري باشد كه بايد بررسي شود.
وي تصريح كرد: كودكاني كه نمي‌توانند با افراد ديگر ارتباط برقرار كنند، احتمالا دچار اضطراب و اختلال در ارتباط با اعضاي خانواده خود هستند كه بايد اين اختلالات زمينه‌اي درمان شود تا بتوان مشكلات ارتباطي را نيز حل كرد./س