چگونه به آرامش برسیم؟

به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، وبلاگ گفتمان معنویت در جدیدترین نوشته خود آورده است:

یا علی إن الیقین أن لا ترضی أحدا على سخط الله و لا تحمدن أحدا على ما آتاک الله و لا تذمن أحدا على ما لم یؤتک الله فإن الرزق لا یجره حرص حریص و لا یصرفه کره کاره فإن الله عز و جل بحکمته و فضله جعل الروح و الفرح فی‏الیقین و الرضا و جعل الهم و الحزن فی الشک و السخط إنه لا فقر أشد من الجهل و لا مال أعود من العقل و لا وحدة أوحش من العجب و لا مظاهرة أوثق من المشاورة و لا عقل کالتدبیر و لا ورع کالکف عن المحارم و لا حسب کحسن الخلق و لا عبادة کالتفکر و آفة الحدیث الکذب و آفة العلم النسیان و آفة العبادة الفترة و آفة الظرف الصلف و آفة الشجاعة البغی و آفة السماحة المن و آفة الجمال الخیلاء و آفة الحسب الفخر(1)

امام صادق (ع) از پدرش از جدش از على بن ابى طالب علیهم السلام از پیغمبر (ص) که فرمود: یا على بدرستى که یقین آن است که هیچ کس را بر خشم خدا خشنود نگردانى (بر نگزین) و کسى را به خاطر چیزی که خدا به تو داده ستایش ننمائى و کسى را به خاطر چیزی که خدا به تو نداده است سرزنش نکنی زیرا که حرص انسان حریص روزی را بدست نمی آورد و کراهت صاحب کراهتى آن را بر نمی گرداند پس بدرستى که خداى عز و جل با حکمت و فضل خویش آسودگی و شادی را در یقین و رضا قرار داده و غم و اندوه را در تردید و خشم قرار داده است.

 به درستى که هیچ فقرى سخت‏تر از نادانى و هیچ مالى نافع‏تر از عقل و هیچ تنهائى وحشتناکتر از خودپسندی و هیچ یارى محکمتر و معتمدتر از مشورت و هیچ عقلى چون تدبیر و عاقبت اندیشى و هیچ پارسائى چون باز ایستادن از محارم خدا و هیچ حسبى چون خوش خلقى و هیچ عبادتى چون تفکر و اندیشه کردن نیست و آفت سخن دروغ گفتن است و آفت علم فراموشى و آفت عبادت سستى و آفت زیرکى خودستایی و آفت شجاعت و دلیرى ستم کردن و آفت بخشش و سخاوت منت گذاشتن و آفت زیبایی تکبر کردن و آفت حسب فخر و نازیدنست.

شرح ازمقام معظم رهبری(2):

من وصیّة النّبى بامیرالمؤمنین علیهماالسّلام: «یا على ان من الیقین»؛ از مراتب یقین یکى این است که «ان لا ترضى احدا بسخط اللَّه و لا تحمد احدا بما اتاک اللَّه»؛ آنچه را که خدا به تو عنایت کرده، دیگرى را منعم آن نعمت ندانى و او را به‌خاطر آن نعمت حمد نکنى. «ولا تذم احدا على مالم یؤتک اللَّه»؛ چیزى هم که خداى متعال از تو باز داشته و به تو نداده، تقصیر آن را گردن دیگرى نیندازى و به‌خاطر آنچه که خدا به تو نداده، کسى را مذمّت نکنى. «فان الرزق لا یجره حرص و حریص»؛ هیچ حرصى از سوى هیچ حریصى نمى‌تواند رزق را به‌سوى او بکشاند. «و لا تصرفه کراهة کاره»؛ همچنان که کراهت هیچ کارهى هم نمى‌تواند رزق را از کسى باز بدارد. «ان‌اللَّه بحکمه و فضله» - حُکم شاید به معناى حکمت و تدبیر الهى باشد - با حکم و فضل خود: «جعل الرَوْح والفرح فى‌الیقین و الرّضاء» - رَوْح به معناى بهجت، سُرور، آسایش و آرامش - خداى متعال آرامش زندگى و فرح و سُرور را در یقین و رضا قرار داده است. اگر انسان از حالت ریب و تردید و تزلزل روحى و اعتراض و نارضایى نسبت به همه حوادث زندگى خود خارج شد و به مقام رضا رسید، خداى متعال رَوْح و فرح - یعنى آرامش - را به او عنایت خواهد کرد. «و جعل الهم و الحزن فى الشک و السخط»؛ متقابلاً خداى متعال، همّ و حزن و اندوه و امثال اینها را، در شک - یعنى ضدّیقین، حالت دودلى و تردید - و سخط - یعنى خشمگین بودن از همه حوادث - قرار داده است. چنین انسانى، اگر خدا نیکى‌اى به او دهد، خشمگین است که چرا بیشتر نداد؛ اگر بدى‌اى به او قسمت کند، خشمگین است که چرا متوجّه او شد! براى رسیدن به رَوْح و فرح، بایستى انسان دنبال یقین و رضا بگردد.