به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،از اول‌َش، همان اول اول که اولین قدم را برداشتیم، همه چیز یک‌دفعه‌ای بود؛ همه چیز. انگار هیچ‌چیز دست من نبود. حتی تصمیم‌هایی که گرفتم، کن فیکون شد و نفهمیدم چه شد که نشد!
یک ماه پیش بود که تصمیم گرفتیم برای اربعین بریم، تصمیمی که در عرض ۵ دقیقه گرفتیم و سریع پاسپورت‌ها را فرستادیم برای گرفتن ویزا، بعد چند روز من پشیمون شدم از رفتن و گفتم میمونم تا کار مونده‌ای که داشتم را به سرانجام برسونم، پیگیری کردیم برای صادر نشدن ویزای من ولی گفتن دیگه نمیشه و وسط کارهاست و کنسلی نداریم، گفتیم اشکال نداره چه میشه کرد دیگه! پولمون سوخت.
هفته پیش پیگیری کردم و فهمیدم برای انجام آن کار عقب افتاده دو ماهی فرصت دارم، به سرم زد که خوب یک هفته از این دو ماه را میرم سفر! تصمیم گرفتم برم ولی صبح که از خواب بیدار شدم دوباره منصرف شدم و دیدم نرم بهتره.
ساعت ده یازده بود که یکی از دوستان بهم گفت چرا نمیری؟ ویزا که داری. دوباره هوای شدم. مثل خاکستری بودم که هی بادش میشدن و شعله ور میشد و دوباره اروم اروم خاموش میشد و سرد؛ و باز دوباره شعله ور … دوراهی سختی گیر کرده بودم … زنگ زدم مهتاب که تجربه دوبار رفتن را داشت و امسال هم راهی بود … پرسیدم میتونم نجف تا کربلا را با آنها باشم؟ شرایط آنحا و سفر را پرسیدم؛ وقتی مهتاب دل‌گرمی های لازم را بهم داد دیگه مصمم شدم یعنی دلم را زدم به دریا و بلیط گرفتم … بعد از بلیط گرفتن یاد یکی از کارهایی که یکی از دلایل نرفتنم بود افتادم ولی دیگه بلیط قابل برگشتن نبود … نمیدونم چرا قبلش فراموشش کرده بودم … و اینجوری در دقیقه نود! یعنی دو روز قبل از حرکت، من هم راهی شدم.
چند ساعت مونده به حرکتمون و این را مینویسم و زمان بندی میکنم تا چند روز دیگه منتشر بشه … وقتی این نوشته منتشر میشه، ان شالله ما حرکت کردیم از نجف به سما کربلا… اولین روز پیاده روی … لطفا برام دعا کنید
حلالم کنید