به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران قم، همنشینی با دوستان و معاشرت با مومنان از دستورات الهی و شرع مبین اسلام است، چرا که در این گونه معاشرت‌ها، به مباحث دینی، معرفتی و اجتماعی پرداخته می‌شود و بصیرت انسان افزایش می یابد، اما از سوی دیگر همنشینی با جاهلان و کم خردان مورد نهی اسلام است، چراکه انسان را به تدریج از معارف دینی دور می‌کند و او را در سراشیبی سقوط قرار می‌دهد.
در این زمینه در سفارش چهار تن از علما و بزرگان دینی و اخلاقی در لزوم دقت در انتخاب دوست بویژه برای طلاب و دانشجویان آمده است : مرحوم آیت الله العظمی بهجت گفت :با کسی نشست و برخاست کنید همین که او را دیدید به یاد خدا بیفتید، به یاد طاعت خدا بیفتد،نه با کسانی که در فکر معاصی هستند و انسان را از یاد خدا باز می دارند.
مرحوم شهید ثانی در کتاب منیة‌المرید می گوید: باید طلبه و دانشجو از معاشرت با افرادی که او را از مسیر تحصیل منحرف می سازند،خود داری نماید، زیرا ترک معاشرت با چنین افرادی از مهمترین وظایفی است که باید طلبه و دانشجو با اهتمام کافی آن را رعایت کند و بویژه که عمر خویش را به بطالت صرف می نماید،معاشرت نکند.
مرحوم آیت‌الله مجتهدی هم یکی از رموز موفقیت خود، نداشتن رفیق عنوان می کند و می گوید: به این معنی اگر طلبه ای ببیند داشتن دوست و رفیق ، نه تنها او را در درس و بحث کمک نمی‌کند، بلکه مانع تحصیلات او خواهد بود، چنین طلبه ای باید از رفاقت با این گونه دوستان خودداری کند و من چنین رفقایی نداشتم، زیرا امروزه کم پیش می آید که رفقای انسان،شرایط رفاقت را که در احادیث و روایات آمده است، رعایت کنند. یادم می‌آید وقتی بچه بودم سرم را می انداختم پائین و از خانه بیرون می رفتم، در حالیکه بچه های هم سن و سال من مشغول بازی بودند، وقتی هم بر می گشتم با کسی کاری نداشم و داخل خانه می شدم. الان هم که به این سن رسیده ام چنین رفقایی ندارم. البته رفیق خوب بهتر است از تنهایی، مقصود این است که رفیق خوب، که آدمی را در طی مراحل عالیه الهی کمک کند، کم است.
و آیت الله رضا استادی عضو شورای عالی حوزه اظهار داشت : باید با کسانی طرح دوستی بیندازید که با خصوصیات یکدیگر سازش داشته باشید، یعنی در درجه اول متدین و نیز اهل مسجد و محافل دینی باشند، ثانیا در روش و منش باوقار و سنگین بوده و از نظر مادی متوسط و یا پایین تر از او باشند، اگر از سابق دوستانی داشته که این شرایط را ندارند، دوستی و معاشرت با آن ها را ترک کند، مگر این که آن قدر به خویش مطمئن باشد که می تواند در آن ها اثر بگذارد./س