به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از استاپ وار، روح های ما از این حادثه متاثر شده است. من فکر می کنم حادثه تیراندازی در مدرسه مشکلات ما را عمیق تر کرد. واقعیت آنست که راه حل این مشکل آسان نیست.
ما می توانیم ریشه این مشکل را در سرگرمی هایمان ببینیم: در فیلم هایمان، در برنامه های تلویزیونی مان، در بازی های رایانه ای مان، در کتابهایمان و در فیلم هایمان. همگی راه های کشتاری را به ما نشان می دهند که دردآور است. ما این مشکل را در رسانه هایمان هم می توانیم ببینیم. روزنامه های ما دائما از "قتل بعنوان ابزاری ضروری در سیاستگذاری های عمومی خود استفاده می کنند.
می توانیم به 40 سال پیش بازگردیم زمانی که نابرابری، فقر و حکومت زورمندان در اوج خود بود و با خود خشونت را در هر کشوری به همراه اورده بود.
ما نمی توانیم جلوی استفاده از اسلحه، آموزش آن و سرمایه گذاری و حمایت در راستاي ترويج آن را بگیریم زیرا از این مسئله حمایت نمی کنیم. چنین رفتاری در ما و نمایندگان مان دیده نمی شود. زمانی که دانش آموزان ما به مدرسه می روند و با جنازه خونین همکلاسی شان مواجه می شوند.
وضعیت کنونی زمانی تغییر می کند که به بیرون بنگریم. تصویر خانواده ای در خانه ای در پاکستان را تصور کنیم. خانه که سقف کوچکی دارد که همان هم با بمباران از سوی جنگنده ناشناس ویران می شود. خانواده های پاکستانی با چنین حوادث آشنا هستند. فرزندانشان نیز از این مسئله آگاه اند. آنان می دانند که زندگی شان ممکن است هر لحظه پایان یابد. آنان دائما در تشویش و نگرانی به سر می برند. آنان هر روز که از خواب بیدار می شوند با صحنه های خونریزی، قطعه قطعه شدن اجساد و ناله ها و زاری های بازماندگان مواجه هستند. آنان مرگ در خانه هایشان بر اثر انفجار و فروریختگی سقف در هاله ای دود را تجربه کرده اند.
تصویر خانواده ای در افغانستان را تصور کنید. آنان شب خوابیده اند. در ناگهان باز می شود و کلماتی کوتاه را می شنوند و شلیک آغاز می شود. بمباران هوایی آغاز می شود. وحشت و فریادی که نمی توان ان را تصور کرد آغاز می شود. با وجود این مسائل "روح های رنج دیده" (آن گونه که رسانه ها مطرح می کنند) چگونه می توانند مشکلات شان را حل کنند.
اگر دقیق تر بنگریم، می بینیم که ما واقعیات تلخ تری را آفریده ایم. ما می توانیم به این خشونت ها پایان دهیم. هفته گذشته، ارتش آمریکا اعلام کرد که هدف گیری کودکان در افغانستان اقدامی پذیرفتنی است. رئیس جمهور آمریکا فهرستی از مردان، زنان و کودکانی که بایستی کشته شوند را آماده کرده است.
در واقع، اکثریت عظیمی از مردم ما در جنگ های خارجی کشته می شوند و سایرین در مدارس، فروشگاه و مراسم ازدواج کشته می شوند. در صورتی که به سرمایه گذاری 2/1 میلیون دلاری بصورت سالانه برای جنگ های خارجی پایان دهیم آن زمان می توانیم سازندگان سلاحها را متوقف کنیم تا همسایگانمان کشته نشوند. ما زمانی می توانیم از تکرار چنین حوادثی جلوگیری کنیم که در سیاستگذاری ها و سرگرمی های عمومی مان تجدید نظر کنیم، آنها را تغییر دهیم و آن زمان به چگونگی حل مشکل بیاندیشیم. زمانی می توانیم جان انسانها را حفظ کنیم که بدانم جان هر انسان ارزشمند است و سعی کنیم که انسانهای بیشتری را نجات دهیم. نقطه آغاز پایان دادن به چنین حوادثی برای ما اینک در افغانستان است. با بیرون آوردن نیروهای از بیش از 1000 پایگاه در سایر کشورها و پایان دادن به حضوری امپریالیستی که هزینه سالانه ای در حدود 170 میلیون دلار را روی دست ما می گذارد و تخم کینه و نفرت و تفرقه را می کارد، می توانیم در جهت تحقق صلح حرکت کنیم.
به این علت ما نمی توانی هر سال شعار "صلح طلبی" را سر دهیم حال آنکه بطور عملی دست به توقف اعمال غیر صلح آمیز خود نزده ایم.