به همین جهت داستان ها و روایات متعددی درباره شکار گور بوسیله بهرام نقل شده است.
در تاریخ بلعمی آمده است بهرام گور شیری دید، خود را بر گردن گوری افکنده و گردن گور به دندان گرفته و ... بهرام تیر بگشاد و بر پشت شیر زد و از شکم شیر بیرون آمد و پشت گور نشست.
و این خود می رساند که در ایران باستان گور و شیر با هم همپوشانی زیستگاهی داشته اند و گورها از جمله طعمه های اصلی شیر ایرانی به شمار می آمدند.
علیرضا مهدوی کارشناس محیط زیست در این خصوص گفت: زمانی در ایران، دشت و صحرا و مناطق هموار را گور می نامیدند و این رو خر دشت زی را هم گور نامیده اند. اما از لحاظ علمی، خر وحشی آسیایی یا اوناگر صحیح تر است.
وی افزود: برخی از محققان آن را زیر گونه ای بنام Ehemionus onager می دانند ولی اخیرا عده ای از محققین به این نتیجه رسیده اند که گور ایرانی گونه ای بنام Eonager است که نمونه تیپ آن اولین بار در سال 1785 از اطراف قزوین گزارش شده است.
وی ادامه داد: گور ایرانی شباهت زیادی با الاغ دارد ولی قدری از آن بزرگتر است. در گذشته به تعداد زیاد در حاشیه کویر مرکزی از شمال زابل تا خراسان، سمنان، جنوب ورامین، قزوین، دشت های مجاور پارک ملی کلاه قاضی و گاوخونی در استان اصفهان، سیرجان و بافت در استان کرمان، بهرام گور در استان فارس، ابرقو، هرات و نایبندان در استان یزد وجود داشته است.
مهدوی با اشاره به اینکه تعدادی گور در اواسط دهه پنجاه در منطقه خوش ییلاق واقع شاهرود رهاسازی شدند، تصریح کرد: هم اکنون فقط در دو نقطه می توان گورهایی را مشاهده کرد که آزادانه در طبیعت زندگی می کنند، منقطه حفاظت شده بهرام گور در فارس و مجموعه حفاظت شده توران در سمنان را جمعیتی کم شمار که حدود 400 رأس برآورد می شود.
وی گفت: تعقیب و شکار گور با موتور سیکلت و اتومبیل، تخریب زیستگاه و اشغال آبشخورها از عوامل انقراض نسل این جانور به شمار می روند.
گفتنی است، در حالت Iucn امروز گور ایرانی را در لیست قرمز اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت (Criticaly) یا در آستانه انقراض می بینیم و چه بسا با تدابیر نسنجیده در آینده ای نه چندان دور در لیست endangered جانوران منقرض شده تنها نام و عکسش را شاهد باشیم./ز
گزارشی از هراتیان