حقايقي تلخ از میراث سلاح‌های شیمیایی آمریکا/مادراني در آرزوي بدنيا آوردن نوزاداني سالم

من هرگز چهره غمگین مادری که به نوزاد مرده اش می نگریست را فراموش نخواهم کرد. من در طول سفر هفته اخیر خود به شهر فلوجه در عراق، به بیمارستان آن شهر رفتم و در میان افراد غمگین، شکسته ترین قلب از آن مادری بود که لباسی صورتی بر تن داشت.
مادری بی حرکت که در مقابل فرزندش نشسته بود و به او می نگریست. او به من نگاه نمی کرد. دختر مرده وی در پارچه ای مشکی و بزرگتر از جثه نوزاد پیچیده شده بود اما این مادر هنوز هم به نوزادش می نگریست. نوازد به سختی نفس می کشید. شکم کوچک او به سختی و بسرعت به بالا و پایین حرکت می کرد. قلب این نوزاد بشدت آسیب دیده بود. اتفاقی که برای بسیاری از نوزادان متولد شده در شهر فلوجه روی داده است. فلوجه شهری خسته کننده و خاک آلوده شده در غرب بغداد که امروز تولد نوازدان ناقص الخلقه و سقط جنین شده بسیاری را تجربه می کند.  
مادری که خیره به فرزندش می نگرد، به او عشق می ورزد و امید دارد که او زنده بماند. چشمان قهوه ای رنگ او خشمگین نیست، معصوم است و پر از پرسش. چشمان آن نوزادی را دیدم که معصومانه به مادرش می نگریست. کیف دوربینم را به گوشه اندختم و به لحظه میان مرگ و زندگی نگریستم. لحظه ای عاشقانه و اندهبار که پرسش های بسیاری را بر می انگیخت.  
چرا چنین حوادثی هر روزه در بیمارستان فلوجه روی می دهند؟ چه کسی مسبب هفت برابر شدن متولد شدن کودکان ناقص الخلطقه از سال 2007 تاکنون بوده است؟ چرا هنوز هم چنین اتفاقات غم باری روی می دهند؟ 

یک روز پیش از آن من نوزادی غرق در خون دیدم، که سوراخی در پشت سرش داشت که موجب عملکرد بد مغزش شده بود. روز دیگری به قبرستانی در فلوجه رفتم و با قبر نوزادی مواجه شدم که پنج دقیقه پس از به دنیا آمدن مرده بود. او چهارمین کودک یک زوج بود که به این سرنوشت دچار شده بود. والدین این نوزاد گفتند که دیگر قصد بچه دار شدن ندارند.
توصیه متخصصین زنان و زایمان به زنان فلوجه ساده است: باردار نشوید زیرا احتمالا نوزاد سالمی را به دنیا نخواهید آورد. این سخنان نشان دهنده شواهدی تکان دهنده هستند: شهری که در حدود 300 هزار زن جوانی را در خود جای داده که هرگز نمی توانند حس مادر بودن را تجربه کنند و نسلی از نوزادان که زنده نخواهند ماند و یا حداقل زندگی ای همراه با زجر و عذاب جسمانی را تجربه خواهند کرد.  
 
بررسی های جدید انجام شده در مورد بحران سلامت در فلوجه سه ماه گذشته منتشر شد. نتایج این بررسی ها نشان می دهند به دنیا آمدن نوزادان مرده میراث برجای مانده از حملات وحشیانه نیروهای آمریکائی به فلوجه در سال 2004 بوده اند.  
 
امروز جنگ در عراق خانه به خانه و شهر به شهر شده است. جنگی که در خیابان ها هم ادامه دارد. ماهیت سلاح های مدرن آن است که جنگهای امروزی پایان نمی یابند بلکه صدای سلاحها خفه می شوند.  
در جدیدترین بررسی ای که در مورد "آلودگی فلزات و تاثیر آن بر شیوع تولد نوزادان با نقص مادرزادی در شهرهای عراق" انجام شده است و در مجله "آلودگی زیست محیطی و ارزیابی های سم شناسی" به چاپ رسیده نشان می دهد که به دنیا آمدن نوزادان ناقص الخلقه در شهرهای فلوجه و بصره و همین طور شهرهای دیگر عراق که درگیری ها در آنجا شدیدتر بوده به امری معمول تبدیل شده است. بررسی ها نشان می دهند که بیش از نیمی از نوزادان متولد شده در شهر فلوجه در سالهای 2007 تا 2010 دارای نقص جسمانی بوده اند. پیش از محاصره عراق توسط نیروهای خارجی، این میزان نزدیک به 1 نوزاد از هر 10 نوزاد بود.  
   
بیش از 45 درصد از تمامی زایمان های ارزیابی شده در طول مدت دو سال پس از سال 2004 افزایشی شدید در نرخ تولد کودکان ناقص الخلقه را نشان می دهند بطوریکه تا پیش از آن این میزان در حدود 10 درصد بوده است. در فاصله سالهای 2007 تا 2010، از هر شش زایمان یک زایمان ناموفق و با سقط جنین همراه بوده است.  
 
در این بررسی آشکار شده که مادران در حجم وسیعی در معرض فلزات سنگینی چون سرب و جیوه بوده اند، فلزاتی که عموما در بمب ها، گلوله های تانک و گلوله های معمولی یافت می شوند که احتمالا همان ها علت این فجایع بوده اند. افزایش زایمان نوزادان دارای نقص جسمانی در فلوجه و بصره مرتبط با استفاده از سایر فلزات سنگین از جمله اورانیوم در سلاحها بوده اند. در چندین بررسی انجام شده در عراق شواهدی مبنی بر وجود اورانیوم در محیط زیست آن ناحیه یافت شده است اما تحقیقات بیشتری نیز بایستی در این مورد انجام شوند.  
 
در حدود 400000 کیلوگرم اورانیوم در عراق از سال 1991 منتشر شده است که خاصیت رادیو اکتیوی و سمیت شیمیایی دارند. تاثیر بلند مدت آن بر شهروندان نامعلوم است. نظامیان از آن تحت عنوان "عامل نارنجی" یاد می کنند و از ضررهای بسیارش آگاه اند.  
 
ابهام در وجود یا عدم وجود اورانیوم در سلاحهای بکار برده شده و تاثیرات بلند مدت آن، ضرورت احتیاط را نمایان می سازد. چنین جوانب احتیاطی ای در مرکز قطعنامه ای است که در این ماه به کمیته اول سازمان ملل متحد ارائه شد. در این قطعنامه تاکید شده که دولتها بایستی احتیاط بیشتری به خرج دهند و شفافیت بیشتری در مورد سلاحهای اورانیومی نشان دهند و عوارض و تاثیرات آن آگاه باشند.  
 
همین اتفاق دو سال پیش نیز رخ داد. 1348 کشور به عدم استفاده از سلاح اورانیومی رای دادند، 4 کشور رای منفی دادند و استرالیا رای ممتنع داد. رای ممتنع استرالیا تعجب بسیاری شد.  
 
پرسش کلیدی در اینجاست: آیا رای ممتنع استرالیا پذیرشی سیاسی برای گسترش استفاده از مواد شیمیایی سمی و فلزات سنگین دارای خاصیت رادیو اکتیویته در جنگ است که آثار زیان بار آن شناخته شده است؟  
 
آیا شما می توانید آن مادر خیره به نوزادش را ببینید و بعد در مورد امکان یا عدم امکان استفاده از سلاح شیمیایی اظهار نظر کنید؟ من در بیمارستان فلوجه غمگین شدم و با سکوت خود با آن مادر اظهار همدردی نمودم. او به من خیره شده بود و حرفی نمی زد. من به او گفتم متاسفم و در پاسخ به من سرش را تکان داد بدون آنکه سخنی بگوید. در آن زمان فکر کردم در صورتی که من به جای آن مادر بودم چه احساسی داشتم.  
 
من شنیدم که آن نوزاد یک ساعت بعد از خروج من از بیمارستان فوت کرده بود. نام او "دموعا" بوده است. این نوزاد عمر کوتاهی داشت اما حقیقت زشت و آشکار میراث جنگ که استفاده از سلاح توسط انسانهای بیگناه است را نشان داد. شاید داستان این مادر و نوزاد باعث هشیاری وجدان جهانی شود تا از آن طریق فورا در مورد تاثیرات بلند مدت سلاحهای مدرن بحث نمایند.