به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران ، چندروزی است که غم دلم را گرفته است.انگار فاصله ها هم باعث کم شدن غم درونم نشده است ، آخر چندی است که به انتشار اخبار لحظه به لحظه حال دانش آموزان دبستان انقلاب اسلامی پیرانشهر می پردازم.
به یادآور :
باز باران ، باترانه ، با گهر های فراوان ،می خورد بر بام خانه. من به پشت شیشه تنها ،ایستاده ،در گذرها ،رودها راه اوفتاده... .
این متن همان شعری است که روزی در کلاس های چهارم دبستان خوانده می شد.
شاید امروز باز باران در پیرانشهر ببارد و اشک دختران را بپوشاند،شاید از گرمای روی صورتشان کم کند ، شاید صدای بارش باران طنین سوختن در آتش و صدای فریاد دختران را از بین ببرد و شاید ... .
حالآ ان که اشتباهي انساني زندگيم را تغيير داده ديگر براي دعوا دير است ...
بايد چاره اي بهتر انديشيد.
ديگر براي دعوادير است قضاوت باکساني که فکر مي کنند بارفتن کسي و امدن ديگري مشکل ها برطرف مي شود ...
من خوب ميدانم شايسته است منصف باشيم...
به دنبال دعوا نباشيد برايم دعا کنيد و دستان خود را رو به آسمان بلند کنید...
اما در میان داغی آتش جسم کودکان و دل داغ دیده اولیاء دانش آموزان شاید اگر بجای نشانه رفتن انگشت اتهام به سمت یکدیگر و مقصر دانستن همدیگر در این مسائل و دیگر اتفاقات مشابه ، دستان خود را رو به آسمان بلند کنیم و برای دختران آفتاب این سرزمین که شاید دیگرحتی نتوانند حرارت لذت بخش آفتاب را هم تحمل کنند ، دعا کنیم بهترین کار را برایشان انجام داده باشیم و البته شاید این حرف ، حرف دل آنها هم باشد : برایم دعا کنید ، به دعوا نیازی ندارم!/ ل
گزارش از محبوبه مرادي