«ج.ط»خبرنگار دوویچه‌وله آلمان یکی از شرکت کنندگان کنفرانس پراگ در مطلبی که در سایت گویا رسانه رسمی سازمان جاسوسی سیا منتشر کرده است شفاف سازی منابع مالی این نوع نشست‌های ضد انقلاب را چشم اسفندیار این کنفرانس‌ها عنوان کرده است.
وی با نقل خاطره‌ای از فریدون احمدی (یکی از برگزار کنندگان) که به پیش از نشست برمی‌گشت طفره رفتن مسئولین کنفرانس از پاسخگویی به چگونگی تامین منابع مالی را مطرح کرده است. طالع در این‌باره اینچنین می‌نویسد:« يک هفته پيش از سفر به پراگ، در يک ميهمانی کوچک به دوستم فريدون احمدی اصرار ورزيده‌ام از ساير برگزارکنندگان کنفرانس هم بخواهد که به صورت شفاف به مردم بگويند هزينه‌های دو کنفرانس قبلی و کنفرانس فعلی از کجا تامين می‌شود. در نشست‌های دو روزه کنفرانس پراگ، برگزار کنندگان برخلاف قولی که فريدون احمدی داده است، اين نکته را به آگاهی جمع نمی‌رسانند. در پايان روز اول، هنگام تشکيل کارگروه‌ها، کريم شام بياتی به عنوان مسئول «کارگروه تامين منابع مالی» معرفی می‌شود. صبح روز دوم، هنگامی که قرار است تصميمات کارگروه‌ها اعلام شود، از کريم می‌پرسم:«بالاخره تصميمی برای روشن ساختن منابع تامين مالی اين کنفرانس‌ها گرفته شد؟» او می گويد:«ما فقط روی اين بحث کرديم که چگونه می‌توان کاری برای تامين هزينه‌های آينده کرد. اما فکر می‌کنم حالا اعلام کنند.» اما نشست پايان می‌يابد و باز هم چيزی در اين مورد گفته نمی‌شود. اين مهم‌ترين چشم اسفنديار کنفرانس پراگ است.»
محسن سازگارا و شهران طبری
«ج.ط» در ادامه با اشاره به متوهمانه بودن بحث انتخابات آزاد به این نکته اشاره می‌کند که اگر درنشست بعدی نداند که دست در سفره چه کسانی می‌برد شرکت نخواهد کرد.
وی سپس به چگونگی نحوه انتخاب شرکت کنندگان می‌پردازد و آن را بر اساس داد و ستدهای سیاسی می‌داند و در ادامه مطلب کنفرانس پراگ را به نشست‌های گروه‌های سياسی که در گوشه و کنار اروپا برگزار می‌کنند و ظرف سه دهه هيچ تحولی به خود نديده است.
نویسنده در این مقاله تلاش مذبوحانه‌ای می‌کند تا نشان دهد که اپوزیسیون می‌توانند در کنار هم به تفاهم برسند اما وی در ادامه مقاله با اشاره به فحاشی‌های هوشنگ اسدی و خاتمی نظر خود را اینچنین نقض می‌کند:« فريادهای اعتراض آقای خاتمی از اعضای حزب دموکرات کردستان و واکنش هيستريک و نامتناسب هوشنگ اسدی در خارج از سالن در پايان همايش برای چند لحظه‌ای فضای آرام و پر تفاهم کنفرانس را مسموم کرد.»
این خبرنگار رسانه ضد انقلابی آلمان در ادامه افشاگری‌های خود از نمایش اتحاد اپوزیسیون به دعوا و فحاشی خاتمی که به شدت از بیانیه پایانی نشست عصبانی بود اشاره می‌کند و اینچنین ماجرای دیکتاتوری مدعیان انتخابات آزاد و دموکراسی را بیان می‌کند:« وقتی قرائت متن پايان يافت، زمزمه‌های مخالف در گوشه و کنار سالن به هم پيوست و اوج آن فريادهای اعتراض عصبی خاتمی بود. يکی دو نفر هم از فريدون احمدی و محسن سازگارا که پشت ميکروفون نشسته بوند پرسيدند که آيا هيچ بحثی نمی‌شود کرد؟ فريدون احمدی، با حالتی آمرانه پاسخ داد: نه!»
محسن خاتمی از اعضای حزب منحله و تروریستی دموکرات کردستان
«ح.لاجوردی» نیز با شرکت در یک مصاحبه تلویزیونی در شبکه ضد انقلابی اندیشه که وابسته به سلطنت‌طلبان می‌باشد به نشست‌های اپوزیسیون اینچنین حمله می‌کند:« آقاي جواد خادم پس از بروكسل حضور پيدا كردند و گفتند هزينه كنفرانس بروكسل بيشتر از 100 هزار دلار شده، غيررسمي هم شنيديم كه بيشتر از آن بوده. سوال مي‌شود كه اين پول از كجا مي‌آيد؟ يادم هست من در نشستي كه دكتر نوري‌زاده در لندن گذاشته بودند شركت نداشتم ولي ايشان اعلام كرد هزينه اين نشست از طرف من كه مدير اينجا هستم و اين طوري پرداخت مي‌شود. آقاي خادم مي‌گويند چند تا تاجر ايراني، ما در تاريخ 100 ساله‌مان هميشه 2 تاجر ايراني داريم كه بزنگاه پيدا مي‌شوند و كمك مي‌كنند و يك سري كارها را انجام مي‌دهند و بعد خواهش مي‌كنند اسم‌شان را نياوريم. اين 2 تاجر ايراني از آنجايي كه ديگ پلو را در سفارت انگليس كار گذاشتند، تا همين الان دارد ادامه پيدا مي‌كند. بزرگ‌ترين مشكل ما كجاست؟ در كتاب پارلمان فكري خودم نوشتم بزرگ‌ترين مشكل ما بيماري بي‌اعتمادي جامعه ماست. در استكهلم گفتند ما 6 نفر را نمي‌توانيم معرفي كنيم. اين 6 نفر چه كساني بودند؟ از ايران آمده بودند؟ از آقاي عليرضا نوري‌زاده گاو پيشاني سفيدتر چه كسي است كه در آنجا مورد خطر باشد؟ در اينجاها با عنوان دموكراسي مي‌نشينند و من مي‌گويم در اينجاها به واژه دموكراسي تجاوز مي‌شود.»
لازم به ذکر است که بیژن حکمت و حسن شریعتمداری از شرکت کنندگان این نشست پس از برگزاری در طی مصاحبه‌ای با رسانه‌های ضد انقلاب دریافت کمک‌های مالی از کشورهای مرتجع و دیکتاتوری چون عربستان و کشورهای مستکبر و جنایتکاری چون آمریکا و انگلیس و اسرائیل را بلا مانع دانستند تنها راه خواب بی تعبیر پیروزی اپوزیسیون را حمایت‌های خارجی می‌دانند.