به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران به نقل از شبکه تلویزیونی فاکس نیوز،کیث فیتزجرالد، از مسئولان نشریه مانی مَپ پرس آمریکا گفت؛ شما می توانید نیمی از پولِ همه شهروندان آمریکا را با درآمد 1 دلار تا 10 میلیون دلار بگیرید و باز هم بودجه دولت آمریکا حتی یک درصد افزایش نخواهد داشت.
مجری فاکس نیوز ادامه داد؛ اوباما همیشه از محاسبات سخن می گوید و اینکه چگونه سرش در حساب است، در حالیکه اینگونه نیست. زیرا حداکثر پولی که از افزایش مالیات بر ثروتمندان عاید او خواهد شد، 80 میلیارد دلار است؛ در حالیکه کسری بودجه آمریکا در دوره چهار ساله ریاست جمهوری اوباما، سالانه متجاوز از یک تریلیون دلار بوده است و علت این مسئله آن است که بسته محرک اقتصادی 800 میلیارد دلاری که قرار بود یک بار بیشتر ارائه نشود، به روالی تکراری تبدیل شده است و در واقع ما هر ساله شاهد این هزینه مازاد هشتصد میلیارد دلاری هستیم.
فیتزجرالد افزود: آنچه اوضاع را بدتر می کند، آن است که رئیس جمهور و ظاهراً همه 535 عضو کنگره و مجلس نمایندگان متوجه نیستند که 65 درصد درآمدها در بخش مشاغل خصوصی را کسانی تأمین می کنند که درآمدی بیش از 200 هزار دلار و گاه تا 1 میلیون دلار (در سال) دارند. همچنين؛ همه این افراد نیز صاحبان شرکت های خصوصی هستند و به طور انفرادی یا شراکتی کار می کنند. آنها به تناسب نرخ بهره وری شخصی خودشان مالیات می پردازند. مردم ممکن است از افزایش مالیات برای ثروتمندان حس بهتری داشته باشند، اما متوجه ابعاد گسترده این مسئله هستند.
مجری فاکس نيوز ادامه داد؛ آنچه بیش از همه آزار دهنده است، نامی است که برای وضع مالیات بر درآمدِ ثرومندان تعیین شده است. باراک اوباما در طرح خود از این اقدام با عنوان « وطن پرستی اقتصادی» یاد کرد. این ایده که شهروندی آمریکایی، فرزند خود را به میدان جنگ بفرستد و پنجاه درصد از درآمد خود را مالیات دهد، اما به علت مخالفت با افزایش مالیات بر درآمد ثروتمندان به او لقب ضد وطن دهند، مضحک است.
وي خاطرنشان کرد؛ نه، این اقدام برای هر کسی که به نظام اقتصادی کشور پول تزریق می کند، تحقیر کننده و توهین آمیز است. تفاوتی نمی کند که شما یک دلار می پردازید یا 100 میلیون دلار، زیرا در هر صورت سهمی خواهید داشت. شمار زیادی از مردم این کشور هستند که مالیاتی نمی پردازند. ما می خواهیم به اقشار کم درآمد کمک کنیم، این مسئله قابل درک است، اما کشور باید متوجه باشد که وضع مالیات برای ثروتمندان نمی تواند مشکلات ناشی از چهار یا پنج سال، سیاست های مالی اشتباه را جبران کند.