خطبه امام حسین(ع)قبل از رفتن به كربلا

به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، امین نورخدایی در آخرین نوشته از وبلاگ فضائل اهلبیت آورده است:

روایت شده: موقعى كه امام حسین علیه السلام تصمیم گرفتند از مكه به سوى عراق خارج شوند برخاستند و این خطبه را بیان فرمودند :

سپاس مخصوص خدا است، آنچه خدا بخواهد همان مى‏شود، حول و قوه‏اى نیست مگر بوسیله خدا. درود خدا بر رسول او باد، یقینا خط مرگ بر گردن همه فرزندان آدم نوشته شده است  همچون گردن بندی كه بر گردن دختران می باشد. بسیار مشتاق دیدار گذشتگان و نیاكان خود شده‏ام، نظیر اشتیاقى كه یعقوب به یوسف داشت(كه یعقوب از شدت حزنش برای دیدار یوسف چشمانش سفید شده بود)....

خداى سبحان مكانی را براى مدفن من انتخاب نموده كه بزودى به آن خواهم رسید. گویا مى ‏بینم كه بزودى در مكانی بین نواویس(قبرستان مسیحیان) و كربلا، اعضایم توسط گرگهای بیابان پاره پاره خواهد شد و آنها معده ها و شكم ها و كیسه های خالی خود را به خاطر گرسنگی شان از (گوشت بدن) من پر خواهند نمود.

چاره‏اى نیست جز اینكه باید آن روزى را كه مقدر شده دریافت.

رضایت خداوند همان رضایت ما اهل بیت است (ما به قضای پروردگار راضى هستیم )و در مقابل بلاى او صابر هستیم، و خداوند هم بهترین جزاى صابرین را به ما عطا می نماید.

گوشت بدن رسول خدا از او جدا نمی ماند (اشاره به جمله معروف رسول خدا  خطاب به امام حسین علیه السلام: حسین از من است و من از حسین خون او خون من است گوشت او گوشت من است و...) و آن اعضاى قطعه قطعه شده بزودى در حظیره قدس(مكان پاكی و طهارت یعنی بهشت) در نزد پیامبر خدا جمع مى‏شوند.

و خداوند چشمان پیغمبر خود را با آنها روشن خواهد كرد و به وعده خود عمل می نماید.

كسى كه آرزوى شهید شدن و جان بازى در راه ما و سعادت ابدى را دارد با ما همراه شود كه با خواست خدا فردا صبح روانه خواهیم شد.

بحار الأنوار (ط - بیروت) ؛ ج‏44 ؛ ص366

متن عربی روایت :

وَ رُوِیَ أَنَّهُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ لَمَّا عَزَمَ عَلَى الْخُرُوجِ إِلَى الْعِرَاقِ قَامَ خَطِیباً فَقَالَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَةِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاةِ وَ مَا أَوْلَهَنِی إِلَى أَسْلَافِی‏ اشْتِیَاقَ یَعْقُوبَ إِلَى یُوسُفَ وَ خُیِّرَ لِی مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِیهِ كَأَنِّی بِأَوْصَالِی یَتَقَطَّعُهَا عَسَلَانُ الْفَلَوَاتِ بَیْنَ النَّوَاوِیسِ وَ كَرْبَلَاءَ فَیَمْلَأْنَ مِنِّی أَكْرَاشاً جُوفاً وَ أَجْرِبَةً سُغْباً لَا مَحِیصَ عَنْ یَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ رِضَى اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیْتِ نَصْبِرُ عَلَى بَلَائِهِ وَ یُوَفِّینَا أُجُورَ الصَّابِرِینَ لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ لَحْمَتُهُ وَ هِیَ مَجْمُوعَةٌ لَهُ فِی حَظِیرَةِ الْقُدْسِ تَقَرُّ بِهِمْ عَیْنُهُ وَ تَنَجَّزُ لَهُمْ وَعْدُهُ مَنْ كَانَ فِینَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا فَإِنِّی رَاحِلٌ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّه‏.