ثلمه‌ای در دین ز فقد عالمی افتاده است / داغ هجرانش به قلب عالمی افتاده است
گل تداعی می‌شود با بوی یادش در گلاب/ بر رخ گلبرگ از غم، شبنمی افتاده است
تنزل الرَّحمه بفرمود عند ذکر الصالحین/ زخم هجران را ز ذکرش مرهمی افتاده است
در کنارش سرو از آزادگی حرفی نداشت / این چمن را بعد از او پشت خمی افتاده است
مطمئمن نفسی چنین، را ارجعی فرمود ربّ/ وه که جان را وعده‌گاه خرمی افتاده است
آسمان می‌گرید اما گل لبش وا می‌شود/ شادی مؤمن مبین، در دل غمی افتاده است
سستی ابنیه دنیا از اول شرط بود/ قرعه بر مؤمن بنای محکمی افتاده است
تاریخ اگر تا این سده مکتوب بوده است، این قرن را قرن تاریخ مصّور می‌توان نام نهاد. تاریخ مکتوب هرگز بزرگان را از کتبۀ ماندگاری محو نکرده است حتی اگر آثارشان به تمامه برجای نمانده باشد، چه رسد به این سده که با اطمینان باید گفت: جاودانگی یاد بزرگان نه به ذکر! که با اسناد و مدارک بر سینۀ تاریخ حک خواهد شد.
در بسیاری از مقاطع، گردش روزگار آنقدر بطئی و بی‌تحرّک است که ردپایی از آن بر صفحات خاطر یک ملت و یک کشور نمی‌یابی و برعکس در برهات و عرصاتی از تاریخ، سرعت وقوع تحولات آنقدر زیاد است که اگر ملتی فاقد مردان بزرگ باشد، عقب ماندگی‌های آن کشور، جبران ناپذیر خواهد بود.
در تاریخ خودمان غوری اگر کنیم دوران قاجار شاهد بزرگ این نظریه و تماشاگر فجایع آن حضور نامبارک می‌باشد؛ و در مقابل در این پنجاه سال، حضور روحانیت مبارز و علمای عامل تا مرز بیداری جهان اسلام و ان شاءالله تجدید مجد گذشته اسلام محمدی، تحولات را به نفع مردم مظلوم مسلمان، رقم زده است.
در شمار این بزرگان روزگار، حضرت آیت الله العظمی سیدمحمدرضا موسوی گلپایگانی رضوان الله تعالی علیه حضوری بزرگ دارند، که بزرگداشت مقام ایشان، نشان از آن دارد و همتی است در بیان و تبیین آن نفس کم نظیر!
حضور برجستگان حوزه و وابستگان به آن مکان مقدس و نیز مردم قدرشناس، غیضی از فیضی و کمی از بسیار آن خدمات ارزشمند را پاس خواهد داشت؛ گرچه:
«وَما اَسئلکُمُ عَلَیه مِن اجرٍ اِن اَجرِیَ الاّ عَلی رَبِ العالَمین»
توفیق، رفیق طریق عزت و اعتبار گردانندگان این کنگره عظیم باد./س