به گزارش
خبرنگار اجتماعی باشگاه خبرنگاران،
نیمی از پاییز در گذر است و باد پاییزی با به رخ کشیدن سرمای خود برگ
ریزان درختان را به تماشا می گذارد با گذر روزها هوا سردتر می شود و این
تلنگری است برای کودکانی که محکومند شب های سرد پاییزی و برفی زمستان را در
کوچه و خیابان سپری کنند.
ساعاتی از شب گذشته و باد سرد پاییزی همه را به داخل خانه های گرمشان کشانده.
کودکانی
تنها پشت چراغ قرمز چهار راه با امید فروش چند گل رز باقیمانده در دست، در
میان خودروهایی که با گذر عقربه های ساعت از تعدادشان کمتر و کمتر می شود
قدم می زند کمتر کسی به او توجه می کند ولی کودک همچنان به تلاش خود برای
جلب توجه رانندگانی که بی تفاوت از کنارش می گذرند ادامه می دهد چون اسم او
را "کودک کار" نامیده اند.
بیرون رفتن از خانه به هر دلیلی، عادت هر
روز ماست و بی توجهی به کودکانی که هر روز در این شهر بزرگ آفتاب دورنمای
زندگیشان کم نورتر می شود، باز هم عادت هر روز ماست.
اینها از آینده، از
زندگی، از مشکلات،از عاقبت به خیری چه می دانند، جز آن که یاد گرفته اند
صبح تا شب باید در کوچه و خیابان امرار معاش و گذران عمر کنند.
تنها توجه من و تو به این کودکان همان گل، آدامس، فال یا جورابی است که از آنها می خریم.
اما نگاه مسئولین به وضعیت این کودکان چه می شود؟
تدبیر
چیست؟ چه کسی مسئول است؟ مسئول کودکی که سال ها لقب کودک کار را با خود
یدک می کشد و وقتی که بزرگ شد معلوم نیست لقب جدیدش چیست.
دکتر، مهندس، معلم، کارگر یا همچنان محکوم به آینده ای نامعلوم.../ل