این شهر که زمانی محل تبادل بردگان و یکی از تنگه‌های ورودی به فلات ایران بوده است و همانگونه که از نامش بر می‌آید محل جابه‌جایی بردگان به دیگر کشورها بوده است.
این شهر تاریخی با قدمت 500 سال به قبل از میلاد مسیح بازمی‌گردد و تنها شهر خشتی و گلی به جای مانده از دوران هخامنشیان است.
این محل در سال 1960 میلادی توسط باستان شناسان ایتالیایی به مدت پنج سال مورد کاوش و تحقیق قرار گرفت.
عده‌‌ای از باستان شناسان اعتقاد دارند این شهر به دلیل وزش بادهای 120 روزه بالغ بر 2 هزار سال زیر خاک و شن مدفون مانده بود.
این بنای به جای مانده از روزگار هخامنشیان دارای 27 ساختمان با هزار و 230 اتاق است و نبود برج و بارو در این اثر باستانی، حکایت از وجود امنیت و آرامش موجود در این منطقه داشته است.
در کتیبه‌های به دست آمده از دوران هخامنشی از آثار باستانی چون نقش رستم، تخت جمشید و بیستون، این شهر را «زرک» یا «زرنکای» می‌نامیده‌اند.
این شهر با طول تقریبی پنج کیلومتر دارای قسمت‌های مختلفی همچون ساختمان‌های بزرگ عمومی، معبدهای بزرگ، محله‌های مسکونی، محله‌های صنعتی و نظامی، خیابان آبراهه و حاکمیت ایران را بر نواحی شرقی در دوران هخامنشیان به خوبی نشان می‌دهد./س