آب زنید راه را هین که نگار می‌رسد مژده دهید باغ را بوی بهار می‌رسد
(دیوان شمس)
*این صدای پروردگار ماست که، بر عرشی از کلمات شکوهمند، با همه آدمیان، از خُرد و کلانو نیک و بد، می‌فرماید: بیاییدکه شما را هدایایی آورده‌ام که قافله روم و چین را بی اعتبار می‌کند. این هدیه‌ها چهار جواهر گرانبهاست که در جعبه ای از کلمات خوش آهنگ تعبیه شده است و آن موعظه و شفا و هدایت و رحمت است.
*موعظه کلامی است عبرت زا و خیال انگیز که شخص را از طریق داستان و تمثیل و بر انگیختن عواطف به کاری بر می‌انگیزد. بخش زیادی از آیات قرآن تمثیلاتی است که در آن موعظه ای نهاده شده است، یعنی عبرتی و پندی که بدون استدلال و برهان شخص را از طریق ارائه تصویرها و ترکیب عبارات و موسیقی کلمات به کاری تشویق می‌کند و یا از عملی باز می‌دارد.
*شفاست یعنی دارویی است که می‌تواند بیماری را علاج کند و اینجا مقصود بیماریهایی است که بر فطرت آدمی عارض می‌شود چنانکه تلخ و شیرین را تلخ می‌پندارد و بوی خوش و ناخوش را تمیز نمی دهدو چه بسیار که خود را به رنج و محنت می‌افکند.
*همه شنیده‌اند که «حق تلخ است»، اما کمتر کسی به این نکته توجه می‌کند که چرا حق تلخ است و حق، که همان الله است «ذلک بأن الله هو الحق» (حج 62) و سرچشمه همه شهدها و شیرینی‌هاست، چگونه می‌تواند در کام ما تلخ باشد!؟
*باید گفت که این نشان بیماری ماست و نشان نیاز ما به طبیبی است که ما را به سلامت باز گرداند تا حق را شیرین احساس کنیم و نا حق در کاممان تلخ باشد. در حقیقت، این نفس ماست که به سبب غلبه هوی و حرص و آز و طمع و خود بینی و غرور و امثال آن تلخ می‌کند و در واقع این بیماریهای روح فرساست که پیروی قرآن می‌تواند آن را شفا بخشد.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک
کنید