فَلْيَضْحَکُوا قَليلاً وَ لْيَبْکُوا کَثيراً جَزاءً بِما کانُوا يَکْسِبُونَ
*خنده وگریه کنایه از خوشبختی و بدبختی است و هر خردمندی می پذیرد که بهتر است رنج کوتاهی را تحمل کرد و از شادی بی پایان برخوردار شد تا آنکه آدمی به غفلت دوران کوتاهی خنده مستانه کند و از آن پس عمری محروم و در رنج باشد.
*این آیه اشاره ای به کافران دارد که به سبب غفلت و پیروی از هوای نفس زمانی کوتاه می خندند اما باید در انتظار گریه های بسیار باشند و شک نیست که برای برای به دست آوردن خنده پایدار باید رنجها و گریه های کوتاه مدت را از سر گذرانید و بدون آن گریه شخص شایسته خنده های پابدار نیست.
*بعضی از مدعیان دین و دیانت را چنین در خاطر آمده است که مومن بهتر است بیشتر بگرید و کمتر بخندد و به آیه حاضر استناد می کنند در حالی که این آیه قطعا به کافران اشاره دارد و گریستن به معنی غمگین و محزون بودن شأن مومن نیست بلکه نشانه ایمان خنده و شادی است.
*یکی از اوصاف برجسته پیامبر متبسم و گشاده رویی ایشان بوده است.
*شادی حقیقی که ثروت واقعی مومن است بیش از همه در اصحاب علم و هنر و اخلاق یافت می شود: غربیان شعر را محصول شادترین لحظه های شادترین انسانهای عالم دانسته اند و حافظ می فرماید:
کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد یک نکته در این معنی گفتیم و همین باشد