این تنها گوشه ای از واقعیت های کنونی جامعه ماست؛ جامعه ای که در یک خلا نهیلیستی دچار شده است و گمشده خود را در فرهنگ منحط غرب جستجو می کند.
به گزارش سرویس اجتماعی صراط ؛ امروزه از کوچه و خیابان و پارکها گرفته تا آپارتمانها و منازل شخصی، دختران و پسرانی را می بینیم که بدون هیچ واهمه و عذاب وجدانی، قلاده بدست جولان می دهند و به این عمل خود نیز با دیده ی افتخار می نگرند.
کلان شهرها از جمله تهران، شیراز، اصفهان، اهواز، آبادان و سواحل شمالی ایران؛ یکی پس از دیگری بدست این موجودات فتح شده و فضای شهرهای بزرگ کشور را در تسخیر خود گرفته اند. سگـانی که انتخاب نام و هزینه های گزاف دامپزشکی و تهیه خوراک و پوشاک آنها به دغدغه اصلی صاحبانشان تبدیل شده است.
فارغ از بحث های نظری و جامعه شناختی، براستی ظهور و بروز اینگونه هنجارشکنی ها، از کدام سمت و سو نشأت می گیرد و چگونه در کشوری که مزین و منقش به نام مبارک اسلامی است، چنین رخدادهایی خودنمایی می کنند؟
پدیده سگ گردانی، مفهومی غربی و وارداتی است. البته تا پیش از این، استفاده از سگ بعنوان نگهبان خانه ها و گله ها و نیز سگ های شکاری رواج داشته است اما محل زندگی و معاشرت انسان ها از سگ ها جدا بوده و هیچگونه مراوده ای بین این دو وجود نداشته است.
در شرع مقدس اسلام، از سگ بعنوان نجس العین یاد می شود و خرید و فروش آن حرام است. این نجاست تا بدان حد پیش می رود که طهارت ظرفی که سگی از آن آب خورده، پس از خاک مالی و سه بار شستشو اثبات خواهد شد؛ و یا اینکه نماز نمازگزاری که بر روی لباسش تار موی سگی افتاده باشد، صحیح نبوده و می بایست پس از برطرف کردن آن نماز را مجدداً بجای آورد.
حضرت آیت الله مکارم شیرازی در این باره و در پاسخ به سوالی پیرامون نجس العین بودن سگ می فرمایند: «متاسفانه تقلید کورکورانه از غرب آثار زیان باری دارد که از جمله همین مساله سگ دوستی است و بسیارند کسانی که در غرب سگشان را از زن و فرزندشان بیشتر دوست می‌دارند و در مورد نجاست سگ روایات بسیار زیادی داریم که حتی ظرف نیم خورده آن به روش خاصی تطهیر می‌شود و اینکه در قرآن نجاست سگ نیامده دلیل بر چیزی نمی‌شود، بسیاری از واجبات و محرمات به طور صریح در قرآن نیامده حتی عدد رکعات نماز در قرآن نیست بلکه ارجاع به سنت پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع) شده است.»
اثرات سوء پدیده همزیستی با سگ، به موارد فوق محدود نمی شود چراکه سگ بعنوان مولد بسیاری از بیماری ها مشترک بین انسان و حیوان بشمار می رود. از جمله این بیماری ها می توان به بیماری های انگلی سگ، کیست هیداتیک، لیشمانیوز جلدی، هاری و بسیاری نمونه دیگر اشاره کرد.
علاوه بر بحث شرعی، خوشبختانه بحث حقوقی و قضایی نیز در این مورد وجود دارد. مجلس شورای اسلامی در سال 1390 با تصویب قانونی شامل یک ماده واحده و یک تبصره، درباره نگهداری حیوانات خانگی که در آن بطور مشخص به حیواناتی مثل سگ نیز اشاره شده است؛ صراحتاً عنوان می کند: «گرداندن حیوانات خطرناک یا حیواناتی که برای سلامت عمومی مضر بوده یا نجس العین می‌باشند، از قبیل سگ در اماکن و معابر عمومی و وسائط نقلیه ممنوع است و مرتکب شونده علاوه بر جزای نقدی از یک میلیون ریال تا پنج میلیون ریال به ضبط حیوان مذکور محکوم می‌شود. همچنین نگهداری حیوانات مذکور در آپارتمانها ممنوع و در منازل مسکونی چنانچه موجب نارضایتی هر یک از ساکنان شود ممنوع است به طوری که نگهدارنده در مرتبه اول موظف است با اخطار دادسرا ظرف 10 روز رفع مزاحمت کند؛ در مرتبه دوم و یا در صورت عدم رفع مزاحمت به جزای نقدی از پانصد هزار ریال تا پنج میلیون ریال محکوم و در هر صورت حیوانات مذکور ضبط خواهد شد.»
بنا بر آنچه که گذشت، ضرر نگهداری سگ چه به لحاظ شرعی و چه از نظر عقلی، از منفعتش بیشتر است. فلذا شایسته است که این بدعت غربی و این پدیده غلط را از جامعه اسلامی - ایرانی خویش ریشه کن کنیم.