توي اردوگاه هر اتاقي يک قرآن داشت، نفهميديم چي شد که يک نهج البلاغه بين قرآن ها پيدا شد.
گفتيم مي آيند و مي برندش. قرار بر اين شد که حفظش کنيم. ورق ورقش کرديم و پخشش کرديم بين بچه ها، به هر نفر چهار، پنج خط مي رسيد که حفظ کند. سهم من چند خط بود. يک شب تا صبح توانستيم هرچه حفظ کرده بوديم را روي کاغذهايي که از مقواي تايد درست کرده بوديم؛ بنويسيم. بعدها هر کس صفحه خودش را به ديگران ياد داد و چند نفر حافظ نهج البلاغه شدند.
روزگاران- کتاب اسارت-ص ۴۶