به گزارش خبرنگار سیاست خارجی باشگاه خبرنگاران، در سال 1997 برای اولین بار نام گروهک تروریستی منافقین در فهرست سازمان‌های تروریستی وزارت امور خارجه ایالات متحده آمریکا قرار گرفت، هر چند در آن زمان برخی تلاش می‌کردند این اقدام آمریکا را نشانه صداقت این کشور در مبارزه با تروریسم معرفی کنند، اما خیلی زود معلوم شد که این اقدام نیز مانند دیگر فعالیت‌های آمریکا فقط یک حرکت نمایشی برای پاسخ‌گویی به افکار عمومی بوده، چراکه ایالات متحده در سناریویی بلند مدت قصد داشت ائتلافی جهانی تحت مبارزه با تروریسم را آغاز کند و در پس پرده این پروژه و با بهره‌گیری از ظرفیت هم دستان اروپایی‌اش توجیهی برای لشگرکشی به منطقه استراتژیک خاورمیانه پیدا کند.
سال 2003 که نیروهای آمریکایی به عراق حمله کردند پس از ورود به خاک این کشور و در مواجهه با گروهک تروریستی منافقین متوجه شدند با گروهی شبه نظامی روبه رو هستند که برای ادامه فعالیت و حیات در منطقه به شدت به حمایت ایالات متحده نیاز دارند و به ازای آن حاضر به ارائه هرگونه خدماتی نیز هستند.
آنها اذعان کردند که بسیاری از ماموریت‌های جنایتکارانه آمریکا که امکان استفاده از نیروهای آمریکایی و آشکار شدن دست آمریکا در آنها وجود نداشته به وسیله این گروهک تروریستی صورت گرفته است.
منافقین حتی در پادگان مخوف اشرف به نیروهای القاعده آموزش عملیات انتحاری می دادند و در ناامن سازی عراق و ایجاد دعواهای خشونت بار فرقه ای و قومی که خواست آمریکا بود، کمکی شایانی کردند.
در مقابل، حمایت‌های آمریکا به این گروهک تروریستی هم به صورت حمایت‌های مالی صورت می‌گرفت و هم 9سال حضور نیروهای آمریکایی در عراق عاملی شد که حضور غیرقانونی منافقین در این کشور را تمدید کند.
البته حوزه همکاری‌های منافقین با آمریکا گسترده تر از عملیات‌های تروریستی صورت می‌گرفت و این موضوعی است که رسانه‌های غربی و برخی گزارش‌های دولتی ایالات متحده بارها به آن پرداخته‌اند.
پس از خروج نیروهای آمریکایی از خاک عراق، اخراج گروهک تروریستی منافقین به عنوان‌درخواستی که از سوی ملت عراق پیگیری می‌شد، در اولویت دولت عراق قرار گرفت.
با این وجود مشغولیت‌های متعدد دولت که غالب آنها به موضوع امنیت این کشور مربوط می‌شد و یکی از دستاوردهای حضور نظامیان آمریکا در عراق به حساب می‌آمد، باعث شد که فرآیند اخراج منافقین با تاخیر روبه رو شود، این زمان دقیقاً مصادف بود با فعالیت‌های منافقین و صرف هزینه‌های کلان برای راه اندازی یک موج رسانه‌ای بر پایه مظلوم نمایی تا موجب ابقای این گروهک تروریستی در عراق شده و موازی با آن نیز خروج از فهرست سازمان های تروریستی آمریکا نیز پیگیری می‌شد. زیرا منافقین که در جامعه جهانی به عنوان یک گروه تروریست شناخته می شدند امکان چندانی برای دفاع قانونی و پیگیری حقوقی پرونده خود در عراق را نداشتند و خواست دولت عراق نیز در منظر بین المللی یک حق قانونی بود که خروج تروریست ها از خاک خود را پیگیری می کرد.
در همین رابطه تعدادی از مقامات رده بالای امریکایی به طور منظم در مراسم مختلف منافقین سخنرانی می کردند که از میان آنها می توان به «رودی جولیانی» شهردار سابق نیویورک و نامزد ریاست جمهوری آمریکا، «هاوارد دین»، مشاور سابق امنیت ملی اوباما، ژنرال «جیمز جونز» از فرماندهان نظامی و بلند پایه ارتش آمریکا و نماینده سابق پارلمان «لی همیلتون»، اشاره کرد.
نرخ معمول برای یک سخنرانی 10 دقیقه‌ای در چنین جلساتی بین 20 تا 40 هزار دلار بود و این سخنرانان به طور آشکار در صحبت های خود از گروهک تروریستی منافقین نام برده و از آنها حمایت می کردند.
این اقدامات آشکارا نشان از حمایت ایالات متحده و سیاستمداران این کشور از یک گروهک تروریستی داشت.
همچنین رفت و آمد آزادانه اعضای این گروهک تروریستی در خاک آمریکا را که با قرارگیری نام این گروهک در فهرست سازمان های تروریستی در تناقض است.
به عبارت دیگر ایالات متحده از یک سو ادعا می کند که منافقین را به عنوان یک گروهک تروریستی می شناسد و ازسوی دیگر به حضور تروریست ها در خاک خود و حتی حمایت سیاستمداران آمریکایی از آنها هیچ واکنشی نشان نمی دهد.
سال گذشته « سیمون هرش» روزنامه نگار مشهور آمریکایی با استناد به منابع اطلاعاتی آمریکا، تجهیز و آموزش نظامی و تروریستی گروهک منافقین توسط ارتش آمریکا و منابع اطلاعاتی اسرائیل را فاش کرد که در سال 2005 صورت گرفته است.
این گزارش جنجالی که در مجله نیویورکر آمریکا به چاپ رسید اضافه کرد که این آموزش ها توسط وزارت دفاع آمریکا و به شکلی محرمانه در صحرای نوادای آمریکا صورت گرفته است.
این مکان سایتی است که در 100 کیلومتری لاس وگاس در ایالت نوادا واقع شده و زمانی محل آزمایش های هسته ای بوده است.
در سال 2010 دادگاه تجدید نظر ناحیه کلمبیا (در ایالت کارولینای جنوبی) دادخواست گروهک تروریستی منافقین را برای خروج از لیست سازمان های تروریستی در دست بررسی قرار داد و در فرایند رسیدگی به این دادخواست یکی از سه قاضی پرونده، «کارن لی-کرفت هندرسون»، گفت که اسناد طبقه بندی شده بسیاری وجود دارد که بر مبنای آنها هنوز نام گروهک منافقین باید در لیست سازمان های تروریستی باقی بماند، اسنادی که نشان می دهد این گروهک همچنان توانایی و قصد حضور در عملیات‌های تروریستی را حفظ کرده است.
همچنین در گزارش دیگری که ماه فوریه از سوی «ان بی سی» منتشر شد به نقل از یک مقام ایالات متحده که نامش افشا نشده فاش شد که گروهک تروریستی منافقین در ترورهای اخیر دانشمندان هسته ای ایران نقش داشته است.
سابقه فعالیت منافقین در موضوع هسته ای ایران نیز به ادعای این گروهک مبنی بر افشا سازی برنامه غنی سازی اتمی ایران باز می گردد که البته «محمد البرادعی» رئیس وقت آژانس بین المللی انرژی اتمی گفت که موساد پشت افشای این اطلاعات است.
در هر حال این موضوع نیز سندی بر استفاده از این گروهک تروریستی در خدمت سیاست های آمریکا و رژیم جعلی صهیونیستی است.
همکاری های منافقین با آمریکا غیر از
اقدامات تروریستی و نظامی ابعاد دیگری را نیز دنبال می کند که در حوزه تبلیغات
رسانه ای و صرف هزینه های گزاف در صحنه جنگ نرم است.
نمونه آن را می توان «کمیته سیاست ایران» به ریاست «ریموند تنتر» نام برد، این کمیته با هزینه منافقین اداره می شود و تنتر نیز یکی از حامیان قدیمی منافقین است که بابت مدیریت فعالیت های این موسسه از منافقین حقوق می گیرد.
کمیته سیاست ایران پیگیر سیاست های کلان دولت آمریکا در قبال جمهوری اسلامی ایران و تفکر حاکم بر انقلاب ایران است.
آنها با صرف هزینه های گزاف به تولید فیلم های مستند و چاپ کتاب در حوزه اسلام هراسی و ایران هراسی با تکیه بر برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران می پردازند.
مستند «ایرانیوم»، فیلم سینمایی 300 و کتاب «واواک در خدمت آیت الله ها» نمونه هایی از سرمایه گذاری های گزاف این کمیته است.
تنتر در کنار این گونه فعالیت ها وظیفه دارد تا به دولت آمریکا بقبولاند که گزینه تحریم و گزینه نظامی در قبال جمهوری اسلامی ایران بی نتیجه خواهد بود و باید از منافقین جنایتکار به عنوان یک جایگزین دموکراتیک برای نظام ایران استفاده شود.
وی پیشنهادش را تحت عنوان «گزینه سوم» معرفی می کند در حالی که نه به نفرت ملت ایران از این گروهک تروریستی اشاره ای دارد و نه به ماهیت غیر دموکراتیک و فرقه ای منافقین اشاره می کند.
التبه مطالب گفته شده فقط بخشی از همکاری منافقین با دولت آمریکا بود با این وجود ایالات متحده آمریکا امروز حرف از خروج منافقین از فهرست سازمان های تروریستی می زند که در ظاهر قرار است بسیاری از محدودیت های موجود سر راه این گروهک را مرتفع سازد.
اما با نگاهی به سابقه فعالیت های منافقین از سال 1997 تاکنون به راحتی متوجه می شویم که حضور در فهرست سازمان های تروریستی هیچگاه محدودیتی برای منافقین ایجاد نکرده و فقط می توان اینگونه تحلیل کرد که خروج از این فهرست به آمریکا اجازه می دهد تا حمایت های خود از این گروهک تروریستی را به صورت آشکار عملی سازد.
انتهای پیام/