قلبے شـکـست و دور و بــرش را خــدا گرفت
نقــّـاره مے زنند ، مــریضـــے شــفــا گـــرفــت
وَ اِیــابُ الْخَـلْـقِ اِلَــیْـکُــمْ وَ حِــسابُـهُــمْ عَـلَـیْـکُــمْ ...
چقدر با شوق مے خوانم این فراز را ...
امام ِ رئوفـــم ؛ حســـابــَم کــه با شماســت ... باکـــے نیست مـــَـــرا !