به گزارش سرويس بين‌الملل باشگاه خبرنگاران،شبکه پرس تي‌وي با رندي شورت، عضو سازمان منزلت، حقوق بشر و صلح از واشنگتن مصاحبه‌اي را ترتيب داده است که متن آن در زير مي‌آيد:
پرس تي‌وي: آقاي شورت، منتقدان مي‌گويند، قبل از هر چيز استفاده از حق تبعيض‌آميز وتو در شوراي امنيت سازمان ملل منجر شده است که اين سازمان قادر به فراهم کردن امنيت جهاني نباشد. اگر شما با اين نظر موافقيد، راه حل آن را در چه مي‌بينيد؟
شورت: خوب اين مشکل قابل حل است. اگر از من بپرسيد، (پاسخ من اين است که) اگر کشورها به جاي ادامه همان بازي، تهديد به خروج از سازمان ملل کنند، (نتيجه‌اي حاصل مي‌شود.) آن‌ها بايد بازي را تغيير دهند و قبل از بازگشت خود به اين سازمان خواستار اين شوند که قوانين آن تغيير کند.
آن‌ها اين مسير هميشگي را خيلي وقت است ادامه داده‌اند و سازمان ملل در رابطه با دفاع از حقوق سياه پوستان، زرد پوستان و ديگر رنگين پوستان از همان آغاز ساختگي و دروغين بوده است.
مسائلي همچون به وجود آمدن اسرائيل، حمايت از دولت‌هاي سرکوبگر در امريکاي لاتين، سکوت در مورد جنگ ويتنام، آزار و اذيت گروه‌هايي مانند داليت‌ها در هند، نشان مي‌دهد که سازمان ملل همواره در کنار شرکت‌هاي بزرگ و جوامع امپرياليستي فاسد بوده است. کشورهاي عضو و مردم بايد بگويند که ما نمي‌خواهيم بخشي از بازي شما باشيم.
پرس تي‌وي: با توجه به گزينه‌هايي که در حال حاضر در مورد اصلاحات وجود دارد، يک نويسنده در کتابي نوشته است، امريکا و متحدان آن «تلاش مي‌کنند سازمان ملل را تضعيف کنند و در عين حال از آن براي پيشبرد اهداف نظامي، سياسي و اقتصادي خود استفاده کنند.»
اصلاحاتي که امريکا از آن در مورد سازمان ملل سخن مي‌گويد، چه تقاوتي با اصلاحاتي دارد که کشورهايي مانند برزيل، هند و ايران از آن سخن مي‌گويند؟
شورت: خوب مي‌دانيد نوعي کنايه در اين موضوع وجود دارد. اين پيش فرض وجود دارد که افراد قائل به برتري سفيد پوستان و کشورهاي نژادپرست تنها کساني هستند که مي‌توانند بي طرف باشند.
بنابراين اگر شما يک کشور اروپايي نباشيد، اگر کانادا نباشيد، امريکا نباشيد، نمي‌توانيد بي طرف باشيد. تنها آن‌ها مي‌توانند.
بنابراين اگر کشوري مانند ايران اين هدف را داشته باشد که از متحدان خود مانند سوريه دفاع کنند، حتما مشکلي وجود دارد اما وقتي امريکا همه قطعنامه‌هاي عليه اسرائيل را وتو مي‌کند، اين کاري درست است.
کاري که امريکا براي اسرائيل انجام مي‌دهد، نقض قوانين بين الملل است و آنچه امريکا و اعضاي مهم شوراي امنيت انجام مي‌دهند، تنها تضعيف صلح جهاني نيست بلکه سرکوب افرادي مانند من نيز هست.
مردم آفريقايي-امريکايي بزرگ‌ترين گروه قوميتي مليتي در جهان هستند و ما (سياهپوستان) هيچ قدرتي نداريم. ما آزاد نيستيم. ما ۱۴ درصد جمعيت زندان‌هاي جهان را به خود اختصاص داده‌ايم و اين کشورهاي قدرت طلب که هرگز به سياهپوستان آزادي نداده‌اند، حرف از عدالت و برابري مي‌زنند. کشورهايي که حتي عدالت را در محدوده مرزهاي خود رعايت نمي‌کنند، نمي‌توانند مورد اعتماد واقع شوند.
بنابراين، مي‌دانيد که چرا دوست ندارند ايران از حقوق خود دفاع کند. کشور ايران براي بيش از ۳۰ سال است که مورد حمله امريکا و انگليس قرار دارد زيرا اين کشورها مي‌خواهند نفت ايران را به يغما ببرند.
برزيل مي‌خواهد آزاد باشد. امريکا دولت آن کشور را در سال ۱۹۶۴ از بين برد و آن‌ها را تحت يک نظام ديکتاتوري که کشور برزيل را ورشکست کرد، قرار داد. اين امر در مورد هندوستان نيز صادق است. انگليس ۶۰ ميليون نفر از مردم هند را کشت و ثروت اين کشور را غارت کرد.
چرا اين کشورها نمي‌توانند از خود در مقابل تجاوزات بيشتر به آزادي و توسعه شان دفاع کنند؟ چرا چنين چيزي امري غريب و اشتباه است؟
پرس تي‌وي: به نظر شما امريکا تنها کشوري خواهد بود که با پيشنهاد اصلاحاتي در شوراي امنيت مبني بر افزايش اعضاي اين شورا مخالفت مي‌کند؟
پرس تي‌وي: کشورهايي دوست امريکا مانند فرانسه، يعني همان کشورهايي که در حال حاضر به سوريه حمله مي‌کنند، همان کشورهايي که ليبي را نابود کردند، همان کشورهايي که عراق و افغانستان را ويران کردند و در نهايت همان کشورهايي که از فرماندهي ارتش امريکا در آفريقا (AFRICOM) و استعمار دوباره اين قاره حمايت مي‌کنند، همراه با امريکا خواهند بود. آن‌ها از هيچ چيز دست نخواهند کشيد. بنابراين امريکا تنها نيست.
امريکا شايد پر هياهوترين آن‌ها باشد؛ اما اگر نگاهي به فرانسوا اولاند، رئيس جمهور فرانسه، بياندازيم مي‌بينيم که وي مانند اوباما يک جنگ طلب است و همينطور ديويد کمرون، نخست وزير انگليس. شما با افرادي طرف هستيد که مي‌دانند يک امپراطوري دارند که در حال بازگشت به دوران استعماري، برده داري و خوردن حق کشورها است.
آن‌ها يک نظام اقتصادي مبتني بر برده داري دارند و هيچ تمايلي براي تغيير آن ندارند.
و اگر صادق باشيم، بايد بگوييم امريکا محرک درگيري بين چين و ويتنام، چين و فيليپين، چين و ژاپن است و چين احتمالا نمي‌خواهد متحدان بيشتر امريکا وارد شوراي امنيت شوند تا از اين کشور انتقاد کنند. همچنين در حالي که امريکا با پايگاه‌هايي در آسياي مرکزي روسيه را محاصره مي‌کند، کشورهايي مانند روسيه تمايل ندارند که شوراي امنيت مملو از کشورهاي حامي امريکا شود. کشورهايي مانند ترکيه که خواستار نابودي همسايه خود هستند.