به گزارش
مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، وبلاگ
صراط در آخرین پست خود اقدام به نوشتن مطلبی در مورد سفر آخرت کرده است و نوشته؛
همه ما سفری در پیش رو داریم که با تمام سفرها فرق های زیادی دارد.این سفر قطعی است و نمی شود از رفتن به آن خودداری کرد. ناگهانی است و زمان و چگونگی اش نیز برای کسی معلوم نیست. از لحاظ مدت نیز طولانی ترین سفر است که بازگشتی هم در کارش نیست. جاده سرشار از گردنه های سخت و دشوار و دارای منزلگاه های ترسناکی است که باید در آنجا توقف کنیم. این سفر تمام لذت ها و خواهش های نفسانی را نابود می کند.
آری، آن سفر، هجرت به دیار باقی است که با مرگ آغاز و تا روزی که جایگاه ابدی هرکس را مشخص می کنند طول می کشد و آن روز قیامت است.روزی که انسان تمام اعمال خود را می بیند. روزی که از شدت سختی ها بچه ها از ترس پیر می شوند1 و ذلت و ترس از عذاب و کیفرهای عظیم آن روز تمام وجود گنهکاران را فرا می گیرد.
قیامت روز حساب است و تمام اعمال انسان مورد محاسبه قرار میگیرد. عرق از گونه ها چنان جاری می شود که امکان حرف زدن را میگیرد2 و اضطراب و وحشت همه را فرا می گیرد. دست و پای گنهکاران را با زنجیر به گردنشان می آویزند و لباس های آتشین بر اندامشان می پوشانند و در عذابی که حرارت آتش آن چند برابر آتش های دنیاست قرار می دهند،انسان در آن روز حتی از نزدیکان و عزیزانش نیز فرار می کند. آری قیامت به خاطر رسوایی ها و پشیمانی های کشنده روز دردناکی است که معادل پنجاه هزار سال است3 و در آن روز، نه کسی می تواند از اعمال زشت خود دور شود و نه می تواند بر نیکی های خود بیفزاید.
اما در میان سختی های آن روز و دریای پرطلاطم و وحشتناک آن چه کسی در امان است؟
راه نجات را کشتی نجات و چراغ هدایت امام حسین علیه السلام نشان داده، آنجا که فرمود:
لایَأمَنُ یوم الْقِیامَةِ إلاّ مَنْ قَدْ خافَ اللّهَ فی الدُّنْیا4
هیچ کس در روز قیامت از شدائد و سختی های آن در امان نیست مگر آنکه د ردنیا از خداوند متعال ترس داشته باشد(و آلوده گناه نگردد)
1- سوره مزمل آیه 17
2- سوره سجده آیه 5
3- خطبه‌ی 102 نهج‌البلاغه
4-مناقب ابن شهر آشوب ج/4 ص/ 69