گزارش سی‌ ان‌ ان از وضعیت اسفبار مسلمانان آواره میانمار

به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران ؛ سی ان ان که به دلایل امنیتی نامش اعلام نشد در گزارشی از سیتوه میانمار گفت: سیتوه بزرگترین شهر استان راخین است اما ورود به آن به علل امنیتی بسیار دشوار است. دولت میانمار از ورود ناظران مستقل و خبرنگاران خارجی به این شهر جلوگیری می کند و گزارشگران محلی نیز اجازه ندارند هر خبری را منتشر کنند. ما اولین گروه خبری خارجی هستیم که توانسته ایم اینجا بیاییم. گرچه شهر آرام و ساکت بود اما خفقان در آنجا به شدت احساس می شد. تا همین اواخر سیتوه تقریبا به طور یکسان میان جامعه بودائیان و مسلمانان تقسیم شده بود، مسلمانانی که به آنها روهینگیا می گویند. اما مدتی است که تقریبا بیشتر مسلمانان از این منطقه رفته اند. چندین مسجد در این منطقه به طور کامل ویران شده یا به شدت آسیب دیده است. بخشی از شهر که زمانی محل سکونت ده هزار مسلمان بود به طور کامل با خاک یکسان شده است. هنوز در میان آوار خانه ها آثاری از ساکنان قبلی منطقه دیده می شود. این جامعه به طور کامل از این منطقه محو شده است. خانه ها و ساختمانها در این منطقه طوری با خاک یکسان شده است که گویا بلای طبیعی آمده است. یکی از اعضای جامعه بودائیان منطقه گفت: صحنه عجیبی است. اینجا تا چند وقت پیش روستای بزرگی بود.
بودائیان می گویند آنها هیچ نقشی در ویرانی اینجا نداشته اند و روهینگیاها خودشان خانه هایشان را سوزانده و از بین برده اند.
یکی از این بودائیان گفت: آنها خودشان خانه هایشان را آتش زدند تا باد آتش خانه هایشان را به خانه های ما سرایت دهد. هدف آنها این بود که کل منطقه را نابود کنند.
خشونتها در این منطقه پس از آن آغاز شد که ادعا شد سه مرد مسلمان به یک زن بودایی تجاوز کرده و او را کشته اند. این مسئله خشم بودائیان را برانگیخت و در حمله آنها ده مسلمان کشته شدند. خانه های مسلمانان آتش زده شد و گروههای تبهکار رقیب فرصت را برای تسویه حساب مناسب دیدند. از ارتش میانمار خواسته شد تا اوضاع را آرام کند اما خشونتها متوقف نشد. به علت عمیق تر شدن تنفر میان بودائیان و مسلمانان منطقه، دولت تصمیم گرفت تا دو جمعیت را از یکدیگر جدا کند. شصت هزار مسلمان روهینگیا در چادرهایی در خارج از سیتوه اسکان داده شدند. تردد به چادرهای مسلمان به شدت کنترل می شود و فقط به افراد خاص از جمله امدادگران بشردوست اجازه ورود به این محل داده می شود. این چادرها ماههاست که روی زمینهای خیس و گلی نصب شده و مردم در شرایط سختی زندگی می کنند. مردم بویژه کودکان گرسنه و ظاهر آنها نشان می دهد که دچار سوءتغذیه اند. بسیاری از ساکنان این چادرها می گویند از این وضع خسته شده اند و می خواهند به بنگلادش کوچ کنند. به علت اینکه افرادی از ارتش ما را همراهی می کردند، مردم می ترسیدند حرف دلشان را بزنند به همین علت برخی از آنها حرفشان را روی کاغذ نوشته و جلوی دوربین ما نگه می داشتند. در این نوشته ها از فرستاده ویژه سازمان ملل متحد به میانمار خواسته شده بود به آنها کمک کند. آنها همچنین مخفیانه یادداشتهایی به ما دادند که از جمله گفته بودند به ماه غذا نمی دهند، لباس نداریم و نمی توانیم هیچ جایی برویم. زن جوانی که مادر سه کودک خردسال بود از ما خواست تا داخل چادرش حرف بزند. او گفت غذای ما فقط برنج و لوبیاست. ما پتو و زیرانداز نداریم. زمانی که داخل شهر بودیم می توانستیم برای کودکانمان غذا بخریم اما اینجا نمی توانیم این کار را بکنیم.
کسانی که در این اردوگاهها زندگی می کنند اجازه خروج از اینجا را ندارند به همین علت بازگشت آنها به خانه هایشان در سیتوه تقریبا غیرممکن شده است.
یک زن دیگر هم گفت: ما هیچ کاری نداریم و فرزندانمان نمی توانند کار کنند. من قبلا در سیتوه مغازه داشتم اما اینجا هیچ چیزی نداریم.
سازمانهای بشردوست به ما گفتند که اوضاع در اینجا اسف بار است با وجود این آنها همه تلاش خود را می کنند تا به مردم اینجا کمک کنند. در داخل سیتوه امدادگران با خصومت بودائیان مواجه اند. آنها در همه جا شعارهایی علیه سازمان ملل و سازمانهای غیر دولتی و بشردوست نوشته اند. آنها سازمان ملل و سازمانهای غیردولتی بین المللی را به جانبداری از روهینگیاها متهم می کنند. آنها حتی مانع می شوند تا امدادگران به مسلمانان روهینگیا غذا برسانند.
خاینگ کائون سان از فعالان بودائی گفت: در این کشور بودائیان هم زندگی می کنند اما سازمانهای غیر دولتی فقط به مسلمانان کمک می کنند. چرا سازمان ملل متحد با مردم به طور یکسان برخورد نمی کند.
در نتیجه خشونتهای اخیر در سیتوه هشت هزار بودائی نیز بیخانمان شدند که اکثر آنها در معابد شهر اسکان داده شده اند. گرچه محل زندگی آنها نیز چندان راحت نیست اما دست کم غذای کافی به آنها می رسد.
او رها وای دا از راهبان بودایی گفت: من فکر نمی کنم مردم دیگر حاضر باشند در کنار آنها زندگی کنند، روهینگیاها تندرو اند. آنها خیلی مذهبی اند و از ما نفرت دارند. آنها می خواستند از ما انتقام بگیرند.
در استان راخین سازمانهای خیریه اندکی باقی مانده است و مسلمانان روهینگیا نیز دوستان کمی در اینجا دارند. به نظر نمی رسد هیچ سیاستمداری در میانمار حاضر باشد از آنها حمایت کند. هم اکنون بسیاری از مسلمانان به دنبال راه فراری از میانمار هستند.