این بار هم زمین از طغیان و لرزش خودش شرمنده شد، و سرکشی خود را بسیار زودتر از آنچه فکر می کرد، در زیر گام های استوار دلسوخته ها و یاری کنندگان خلق خدا لهیده دید...
اینجا و در این زمان همه گرایش ها، همه راه ها، همه مسیرها به یک مسیر رسیده اند و آن مسیر آنها را به اعضای یک بدن بیشتر شبیه کرده است تا انسانهایی با تفکرات و گرایش ها متفاوت...
آذربایجان، امروز تو تنها نیستی، تنها اشک نمی ریزی، تنها غصه نمی خوری، تنها نمی مانی، امروز هر کس در ایران ادعای انسانیت دارد، و خود را ایرانی و مسلمان می داند، صبح با فکر کمک و یاری به تو بیدار می شود، روزش را با یاد تو به شب می رساند و شب را خواب خود به یاد تو پریشان می کند...
تنها نیستی...
کاش همان گونه که امروز در قلب ایرانی ها هستی، در قلب جغرافیایی ایران نیز بودی، تا دوری راه و پاهایی که توان رسیدن به شما را ندارند نیز، می توانستند در کنارتان باشند و حتی اگر قدرتی برای کمک نداشتند، حداقل هم سفره غصه هایتان می شدند...
از هیچ چیز دریغ نمی کنیم، کمک ما به شما وظیفه ای است که خداوند بزرگ بر دوشمان گذاشته است و مسئولیتی است که از ما خواسته است...
برای خدا و برای انسانیت، ما در کنار شما خواهیم ماند...همیشه.