به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، علوي نوشت:صف دکتر دندانپزشک مانند همیشه (چند جلسه ای که می رفتم) شلوغ بود و من همه فکرم این بود که، تا کی باید در این برزخ بلاتکلیفی عذاب بکشم.
لحظاتی بود که از فکر عالم و آدم چیزی نمانده بود که از مغزم عبورشان ندهم، صدای صوت دلنشین قرائت قران، که از بیرون می آمد توجهم را به خودش جلب کرد؛ خوب... طبیعتاً باید غیر از فکر اینکه کسی دار فانی را وداع گفته است، و گروهی را به عزای رفتنش نشانده و گروهی را از شر خود رها کرده است ، فکر دیگری نکنم؛ اما چرا؟
اینجا یک چرای بزرگ دارد، چرا باید وقتی صدای صوت قران می آید به یاد مرده و تشییع جنازه بیفتیم؟ چرا باید آنقدر این قران مظلوم شده باشد که صدایش هیچ چیز دیگری در ذهن ما تداعی نکند الا نفله شدن انسانی را؟
آری ، آن لحظه تنها چیزی که از شنیدن قران نصیبم شد، این بود که مرا و همه آنچه به اسم اعصاب می شناسیم را به هم ریخت .ما آدم های عجیبی هستیم، و نمی دانم اطلاق واژه "آدم" به خودمان کار درستی هست یا نه؟
"قرآن" کتاب زندگی، برترین معجزه جریان خلقت، جمیع علوم از ازل تا ابد، تنها معجزه باکلاس و فرهنگی بشریت، ثقل اکبر از ثقلین جامانده از رسول اکرم"صلوات الله علیه" و کتاب مبین و مبرا از انحراف؛ ...کارش را به جایی رسانده ایم که اگر جایی صوتش را بگذاری، مردم دلشان می گیرد، اخمشان در هم می رود، ناراحتی اعصاب می گیرند و حتی با نگاه های عاقل اندر سفیه تو را مجبور به خاموش کردن صدایش می کنند.
بسیار جالبتر اینکه، آن که مرده است و از عزرائیل برای خود سلب مسئولیت کرده است؛ شاید حتی در تمام عمر بی برکت خویش، یکبار دستمال روی قرآن لب طاقچه خانه اشان نکشیده باشد، و حال همه کوچه و خیابان را صدای بلندگوی قرآن تشییع جنازه همین آدم زیر و رو می کند، همه عمرش را ترانه های مهستی و حمیرا و هایده (البته حیف است صفحه را به نامشان آلوده کنم) گوش کرده است، و حال که جهانی را از شر خودش راحت کرده است، برایش عبدالباسط می گذارند!
بماند...دیگر بعضی از ماها آبرویی برای دین جا نگذاشته ایم؛ قرآن و قرائتش نیامده است تا، آهنگ متن فیلم تشییع جنازه ما باشد و ترانه ای برای تیراژ پایانی زندگیمان، این کتاب آمده است تا در همین دنیا ما را بسازد و پرورش دهد، این کتاب آمده است تا، قبل از اینکه نفله شویم و شیطان یکی دیگر به همراهان جهنمی خود اضافه کند، به آن عمل کنیم و از شر شیطان رها شویم و بهشتی شویم.
قرآن را...قرآن را...
چه کرده ایم رفقا ؟ به خدا که بی توجهی ما به قرآن ، این کتاب زندگی ، که ما از خانه هامان به قبرستانش برده ایم، نه دنیا برایمان گذاشته است و نه آخرت برایمان می گذارد.بیاییم تا قبل از اینکه برایمان بگذارند و مردنمان را به اطلاع مردم برسانند، خودمان دنبالش برویم و با رهروی از راهی که ما را به آن دستور داده است، زندگی جاودانه بهشتی را نصیب خویش کنیم.
بیاییم و از اینکه "سنی ها" ما را به بی توجهی به قرآن محکوم می کنند، کمی تکان به خود بدهیم و دین حقیقی را که همان شیعه اثنی عشری است، با محکم گرفتن قرآن کریم قدرتمند تر از همیشه نشان دهیم. شاید و البته مطمئناً ریشه بسیاری از مشکلاتمان را در جدا شدن از قرآن باید جستجو کنیم...
به امید در آغوش کشیدن حقیقتی به اسم"قرآن"...