به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران اراک ، هر فرد «اچ‌آی‌وی مثبت» (دچار ویروس اچ‌آی‌وی) الزاما مبتلا به ایدز نیست، بلکه اگر برخی تظاهرات بالینی را بروز دهد مشخص می‌شود به ایدز مبتلا شده‌است (اما می‌تواند این ویروس را به دیگران منتقل کند). تنها نیمی از افراد مبتلا به اچ-آی-وی در طی ۱۰ سال به مرحله ایدز مبتلا می‌شوند. این زمان در افراد مختلف متفاوت است و به وضعیت سلامتی و عادات فردی افراد بستگی دارد، امروزه برخی داروها نیز به کنترل این روند کمک می‌کنند.
راههای انتقال ویروس:
ویروس اچ.آی.وی در برخی از مایعات بدن توانایی بقا دارد، شامل:
· خون مایع و لخته نشده
· منی
· ترشحات واژینال درون واژن
· شیر مادر بیمار
و از این راه‌ها ممکن است از یک فرد مبتلا به یک فرد سالم منتقل شود:
انتقال خون، از راه تزریق فرآورده‌های خونی آلوده، استفاده از سرنگ مشترک (مثلا در معتادان تزریقی)، انتقال در کارکنان بهداشتی درمانی (بیشتر از طریق زخم سر سوزن (Needle stick).)
انتقال عمودی (از مادر به نوزاد) که شایعترین راه انتقال در افراد مبتلا بوده‌است.
انتقال جنسی، یکی از شایعترین راههای انتقال برقراری رابطه جنسی حفاظت نشده‌است. در صورت وجود بیماری‌های آمیزشی احتمال انتقال بیشتر می‌شود. طبق پژوهش‌ها ارتباط جنسی دهانی دارای خطر ۰/۰۱ درصد انتقال است و بنابراین هرگز به صفر نخواهد رسید.
به علت عدم ثبات این ویروس در هوای آزاد[انتقال از روشهایی همچون تماس پوستی و دهانی امکان پذیر نیست.]
نشانه ها وعوارض:
پس از ورود اچ. آی. وی به بدن اولین علایم به صورت یک سندرم شبه سرماخورگی به همراه بزرگ شدن غدد لنفاوی پدید می‌آید که معمولاً این علایم بهبود یافته و ویروس به حالت نهفته در بدن باقی می‌ماند. این مرحله که در آن فرد حامل بیماری تلقی شده ولی علایمی نشان نمی‌دهد ممکن است تا ده سال و بیشتر به طول بیانجامد. در مرحله آخر این بیماری با نقص سیستم ایمنی به علت فعالیت بالای ویروی و کاهش لنفوسیتهای نوع تی در خون مشخص می‌شود که ایدز نامیده می‌شود. در این مرحله بدن در معرض عفونتهای فرصت‌طلب ناشی از باکتری، ویروس، قارچ و انگل‌هایی قرار می‌گیرد که در افراد سالم معمولاً به آسانی مهار می‌شوند. این بیماری تقریبا همهٔ دستگاه‌های بدن را درگیر می‌کند. همچنین افراد مبتلا ریسک بالایی برای ابتلا به سرطان‌های مختلف نظیر سارکوم کاپوزی، سرطان گردن رحم و لنفوم دارند. بعلاوه، علایم سیستمیک عفونت نظیر تب، تعریق (خصوصا شب هنگام)، تورم غدد لنفاوی، لرز، ضعف و کاهش وزن را دارند.
انگ وبدنامی
ایدز تنها یک مشکل بهداشتی نیست، بلکه یک مشکل اجتماعی و فرهنگی نیز هست، این بیماری تابو تلقی می‌شود و با هاله‌ای از شرم و منع‌های اخلاقی و فرهنگی همراه است که این موضوع مانع از اعلام بیماری از سوی افراد شده و همین مساله منجر به پنهان ماندن بیماری، طی نشدن پروسه درمان و در نتیجه شیوع سریع آن می‌شود..
به علت پیش داوری و ترس از سرایت بیماری، این بیماران درمورد انتخاب مسکن، شغل، مراقبت‌های بهداشتی و حمایت عمومی مورد تبعیض قرار می‌گیرند. رفتارهای نامناسب و تحقیرآمیز موجب انزوای بیمار گشته، فرصت آموزش را از وی می‌گیرد. وحشت از مرگ، وحشت طرد و تنهایی و انگ اجتماعی، اخراج کارگران مبتلا و بدنامی از طرف دوستان و خانواده سبب می‌شود افرادی که گمان می‌کنند ممکن است آلوده باشند، وضعیت خودشان را تا جایی که مقدور است مخفی نگه دارند که این خود موجب گسترش آلودگی است./س