باشگاه خبرنگاران- استاد رحيم موذن زاده در سال 1340 به استوديو مي‌رود و در گوشه "روح‌الارواح" كه گوشه‌اي حزن‌انگيز و روح نواز است از آواز بيات ترك در دستگاه شور اذاني به يادگار مي‌گذارد.
سالهاست كه لحظه‌هاي ملكوتي خود را با موذنهاي متفاوتي سپري مي كنيم اما صداي مرحوم موذن زاده برايمان لحظات روحاني افطار را تداعي مي‌كند و نقش خاطره مي‌زند مرحوم موذن‌زاده بر اين عقيده بود كه در حال حاضر از موذنهاي غربي تقليد مي‌كنند بايد اذاني بگوييم كه برخاسته از خودمان باشد و در آن ابتكار به خرج دهيم تا به حال كسي نتوانسته روي اذان من، اذان بگويد، اين خواست خداست همان خدايي كه مي‌گويد، اگر با من يك صدايي كنيد، محبت شما را به قلوب همه مي‌اندازم، در كل مي‌خواهم بگويم در هر كاري كه خدا و اخلاص در نظر گرفته شود آن كار جواب مثبتي خواهد داشت، من اين اذان را با دهان روزه گفته‌ام و اين كار مادي نبود، استاد به خاطره‌اي اشاره كرده كه يكبار در مكه خواستند اذان بگويم ولي جلمه "اشهد ان عليا ولي‌الله" را حذف كنم و من نپذيرفتم و كار به جايي رسيد كه آن ها در نهايت قبول كردند با شهادت برعلي(ع) اذان را بگويم.
استاد رحيم موذن زاده در 5 خرداد 1382 در سن 80 سالگي در تهران در گذشت و در ابن بابويه آرام گرفت اذاني كه ماندگار تا به امروز شد./ي2