آرامشی
که جز از یادخدا و ایمان نشأت گرفته باشد، فقط یک آرامش ظاهری است و در
واقع نوعی غفلتِ مخدر است که انسان به دلیل آن دچار احساس سطحی و موقتی
آرامش می شود، و با کوچکترین ناملایمتی دچار تزلزل می شود، آرامشی که از
فراموشی مرگ و قیامت و کم توشگی حاصل شده باشد، آرامش نیست، بلکه آنگاه
انسان آرامش دارد که با درک صحیح از حقایق و واقعیات بتواند آرام باشد، نه
اینکه برای آرامش مجبور باشد از دردمندان فرار کند، مرگ را از خاطر برد و
قیامت را باور نداشته باشد و به لذت گناه متوسل شود.
با توجه به پژوهش
جالبی که توسط آقای حسن عسگری انجام شده و در سایت پژوهشکده ی باقر العلوم
منتشر شده است، به استناد آیات قرآن مجید، مواردی که را که در حصول آرامش
حقیقی مؤثرند را می شمارم:
1- ایمان
2- ذکر (به معنی یاد خدا با قلب و زبان)
3- توکل (واگذاری کارها به خدا)
4- تقوی و پرهیزگاری
5- توبه
6- انس با قرآن
7- امید به رحمت خدا (رجاء)
8- دلداری و تسلی
9- استعاذه (طلب پناهندگی به خدا در وساوس شیطان)
10- صبر
11- دعا
12- عبادت (به خصوص نماز، روزه و زکات)
13- عفت و پاکدامنی
14- محبت و نیکوکاری و احسان به دیگران
15- اصلاح (در مورد فرد و جامعه)که عزیزان برای خواندن مطلب کامل آن می توانند به اینجا
رجوع کنند و در کنار این موارد "شکر گزاری" را نیز حقیر اضافه می کنم که
یقیناً موجب آرامش و نشاط روحی و البته بقا و برکت نعمات و در نتیجه
استمرار آرامش خواهد بود.
بیایید در این ماه با برکت، این نعمت بزرگ
الهی را برای همدیگر آرزو کنیم و البته تصمیم بگیریم که در راه حصولش برای
خودمان و پیرامون مان گامهای عملی برداریم.