باشگاه خبرنگاران - رمضان در قلم سهراب سپهري همچون گفتماني زنده در ميان انسان و خالق خود جان ميگيرد و روح ايمان پذير آدمي را با حقايقي از جنس عشق رب به والاترين مهمان اين دنياي خاكي آشنا مي‌كند.
رمضان در انديشه ناب ادب‌پرور سهراب در قالب بيتي با مضمون منم زيبا كه زيبا بنده‌ام را دوست ميدارم معنا مي‌شود و همچنان نغمه‌‌اي زيبا در پايان آدمي را به گشودن گوش دل در برابر سخنان پرورگارش به اميد آنكه رها نشود در دنياي بيكران تنهايان فرا مي‌خواند.
سهراب در بخشي از اين شعر به نقل از آفريدگار زمين و زمان مي‌سرايد كه تو غير از من چه مي‌جويي؟
تو با هر كس به غير از من چه مي‌گويي ؟ تو راه بندگي طي كن عزيزا من خدايي خوب مي‌دانم.
گويا سهراب در اين ابيات سخن از مهر‌الله به كودكان گمراه و بازيگوش خود مي‌گويد.
سهرابي كه در بخش ديگري از شعر خود مي‌گويد: طلب كن خالق خودرا، بجو ما را تو خواهي يافت كه عاشق مي‌شوي بر ما و عاشق مي‌شوم بر تو كه وصل عاشق و معشوق هم، آهسته ميگويم ، خدايي عالمي دارد./م