به گزارش
خبرنگار اجتماعي باشگاه خبرنگاران، نام ، یکی از نمودارهای شخصیت و استقلال فرد است. تحقیقات نشان می دهد که کودکان از حدود دو تا سه سالگی نام خود را تشخیص می دهند. در این دوران ، کودک از خود به عنوان یک شخص منفرد و جداگانه سخن می گوید و در استعمال کلمات " من ، به من ، مال من " راه افراط می پیماید. نام ، برای به دست آوردن هویت و شخصیت ، نقش تعیین کننده ای را ایفا می کند . نام ، یک کودک را از کودکان دیگرمتمایز می سازد و جنس او را نشان می دهد؛ به همین دلیل کودکان چندان میل ندارند نامی داشته باشند که بین دختر و پسر مشترک است. حدود صد سال پیش آزمایش هوشی توسط بینه سیمون صورت گرفت و در آن به نتیجه رسید که پاسخ کودک به نام خود ( یعنی اعلام هویت ) از نخستین عکس العملهای او است.
علاقه مردم ایران به ائمه اطهار و انسان های توحیدی و واژهایی با بار معنایی عارفانه ورای از یک علاقه معمولی است که در این بین علاقه مردم ایران به حضرت محمد(ص) وصف ناشدنی است بطوری که بیش از چهار میلیون و 500 هزار نام محمد، القاب و کنیه‌های ایشان در پایگاه اطلاعات جمعیت سازمان ثبت احوال کشور به ثبت رسیده است.
اولین بخشش و عنایت شما به فرزندانتان، انتخاب نام نیکو می باشد و بر اساس آمارهای دفتر اسناد هویتی سازمان ثبت احوال کشور، نام محمد در حدود دو میلیون و 500هزار بار در پایگاه اطلاعات جمعیت کشور به ثبت رسیده است.
همچنین نامهای عبدالله 321383 بار، رحیم 150413 بار، یاسین72622 بار، نعمت23882بار، بشیر 15264 بار و رئوف 5007 بار بیشترین فراوانی بعد از نام محمد در این پایگاه به ثبت رسیده است.
طی گزارشات سازمان ثبت احوال نامهای احمد 757133 بار، مصطفی 402816 بار و امین 198491 بار بیشترین القاب و نام ابوالقاسم 95183 بار از کنیه‌های حضرت محمد(ص) هستند که در پایگاه اطلاعات جمعیت سازمان ثبت احوال به ثبت رسیده است.
در مجموع نام، القاب و کنیه‌های حضرت محمد (ص) چهار میلیون و 516هزارو 649 بار در این پایگاه به ثبت رسیده است.
نامها درتکوین شخصیت انسان تأثیری شگرف و انکار ناپذیر دارند. نام نیکو می تواند انگیزه ی نیکوکاری و گرایش به سمت الگوهای مطلوب را در فرد ایجاد کند و نام گذاری های تحقیر آمیز و نکوهیده ممکن است منجر به گرایشهای منفی ، انزوا ، انتقام و پرخاشگری شود.
اسلام به عنوان های پسندیده و نامهای خجسته و مناسب در نامگذاری ها توصیه فرموده است. پروردگار متعال در سوره حجرات از به کارگیری القاب ناپسند نهی فرموده و نام و عنوان ناپسند دادن را نتیجه سقوط اخلاقی و تباهی درونی دانسته است.
نام ، یکی از نمودارهای شخصیت و استقلال فرد است. تحقیقات نشان می دهد که کودکان از حدود دو تا سه سالگی نام خود را تشخیص می دهند. در این دوران ، کودک از خود به عنوان یک شخص منفرد و جداگانه سخن می گوید و در استعمال کلمات " من ، به من ، مال من " راه افراط می پیماید. نام ، برای به دست آوردن هویت و شخصیت ، نقش تعیین کننده ای را ایفا می کند . نام ، یک کودک را از کودکان دیگرمتمایز می سازد و جنس او را نشان می دهد؛ به همین دلیل کودکان چندان میل ندارند نامی داشته باشند که بین دختر و پسر مشترک است. حدود صد سال پیش آزمایش هوشی توسط بینه سیمون صورت گرفت و در آن به نتیجه رسید که پاسخ کودک به نام خود ( یعنی اعلام هویت ) از نخستین عکس العملهای او است.
در سیره و رفتار پیشوایان نیز همواره به کاربرد نام و کنیه ی مناسب سفارش شده است چه بسا پدران و مادرانی که هنگام اظهار محبت به فرزندانشان نامهایی نامناسب و زشت به آنها می دادند، ائمه بزرگوار آنها را از این کار باز می داشتند و سفارش به نام نیکو نهادن می کردند. در مجمع البحرین از معصوم (ع) نقل شده است که فرمودند : " حَقُّ المؤمِن عَلی اَخیهِ اَن یُسمیه بِاَحَبَّ اَسمائه " یعنی حق مؤمن بر برادرش این است که او را به بهترین نام ها و زیباترین کنیه ها نامگذاری کند." به همین دلیل رسول اکرم (ص) فرمود : " کسی که چهار فرزند بیاورد و هیچ کدام را به اسم من نامگذاری نکند، به من جفا کرده است.
پس نام ، بر اثر تکرار و القا در شکل گیری شخصیت و رفتار انسان تأثیر شگرفی دارد و چه بسا نام و عنوان بر یک شخص ، شهر ، ملت ، کوچه و خیابان به نوعی همسان سازی منجر شود.
در فرهنگ مقدس اسلام دستور این است که پیش از تولد فرزند ( دوران تکوین جنین و دمیدن روح در کودک ) بهتر است پدر و مادر تصمیم بگیرند و برای فرزند ، چه دختر و چه پسر ، نامی تعیین نمایند. امام علی (ع) می فرماید: " فرزند خویش را پیش از تولد نامگذاری کنید. هرگاه نمی دانید پسر است یا دختر ، آنان را به تناسب مرد و زن بودن ، نامگذاری کنید چرا که مردم در هنگامه ی قیامت به نام های خویش خوانده می شوند و فرزندی که سقط شده باشد و نامی برای او تعیین نکرده باشند ، در روز قیامت از پدر مؤاخذه خواهد کرد."
روح کنجکاو انسان سرانجام او را به اندیشیدن درباره ی نام و وجه تسمیه ی خویش می کشاند. از پدر و مادر ، معلم و دوستان می پرسد و یا با جستجو در فرهنگ لغات در پی یافتن مفهوم دقیق نام و عنوان خویش بر می آید. شعف و رضایت و احساس غرور و آرامش را در چهره ی آنانی که به معنای نام خویش دست می یابند و به گستره ی معنایی و ارزش عنوانی خویش پی می برند، می توان یافت. در کلاس درس ، وقتی معلم به توضیح نام دانش آموز می پردازد ، انتظار ، تمرکز و توجه عمیق را در نگاه وی می توان مشاهده کرد.
راستی اگر نام او چنگیز ، تیمور ، اسکندر و ... باشد ، پس از شناخت این چهره ها چه احساسی به او دست می دهد؟ وقتی دانش آموز در تاریخ با جنایات هولناک و قساوت تیمور و تجاوز گری و غارت سپاه اسکندر آشنا می شود ، چه احساسی نسبت به پدر و مادر خواهد داشت ؟
حتماً در کلاس درس دیده اید، وقتی درباره ی آن شخص تاریخی سخن می گویند ، نگاه همه ی دانش آموزان به سمت دانش آموزی که دارای نام یا فامیل چنین شخصی است ، بر می گردد و اگر آن چهره منفور باشد بر روح لطیف کودک در پی آن نگاهها و احیاناً تمسخرها ، چه اثری خواهد گذاشت؟ /ز