به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران مازندران ؛کارشناسان می گویند این مهمان ناخوانده به نام عرعر بومی چین و تایوان است و به صورت گونه های خارجی در ایران / آرژانتین / ژاپن / کره / مغرب و نیوزیلند وجود دارد . در استرالیا گیاه مضر اراضی کشاورزی و جنگل ها و مراتع و زمین های شهری محسوب می شود و مشکل هجوم عرعر در آفتاب نیز گزارش شده است . به طور کلی درخت عرعر در بیشتر کشورهای توسعه یافته گونه ای هرز و مهاجم به شمار می رود این درخت از نظر اندازه درختی کوچک تا متوسط است و 6 تا 10 و گاهی تا 30 متر ارتفاع دارد و دارای تاجی باز و گرد و شاخه های منحنی و زیبا است . تنه آن قهوه ای روشن یا خاکستری / صاف و نازک و نرم است و شکافهای طولی و شیارهای قهوه ای دارد . گلهای نرم و برگ های له شده آن دارای بوی بسیار نامطبوعی است .
بگفته کارشناسان بافت های این درخت ترکیبی به نام آیلانتون ailanthone دارد که برای بسیاری از گیاهان سمی است و ضمن ممانعت از استقرار آنها جانشین گونه های بومی می شود .
برگ های این گونه حاوی 12 درصد تانن است که همچون سوزنی برگان خصوصیات فیزیکی و شیمیایی خاک را تغییر می دهد و از معدود گونه هایی است که در توده سوزنی برگان مستقر می شود .
قدرت تولید بذر عرعر زیاد است و هر کیلوگرم بذر آن 16 هزار و 540 بذر دارد و با توجه به تانه رویی ( قوه نامیه ) بذر / شش هزار و 500 تا 7 هزار نهال تولید می کند . بذر گونه عرعر سبک و بالدار است و 6 درصد گرم وزن دارد که در نتیجه به راحتی با آب و باد و پرندگان تا دور دست ها منتشر می شود .
کارشناس ارشد اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری مازندران منطقه نوشهر در گفتگو با خبرنگار باشگاه خبرنگاران گفت : در قانون طبیعت هر گونه ای که به تغییرات محیط حساس تر باشد دامنه انتشار محدود تری دارد ولی گونه عرعر یک گونه استثنایی با قابلیت سازگاری بسیار بالا محسوب می شود که باعث شده است همچون مهمان ناخوانده ای در مناطق بسیاری توسعه یابد . این درخت در کشور ایران بیشتر برای فضای سبز شهرها و یا کنترل فرسایش خاک استفاده شده است .
پیمان میثاقی تاکید کرد این گونه با حالتی تهاجمی عرصه را بر گونه های بومی تنگ می کند و هر چه اکو سیستمی مانند جنگل های شمال / تکامل یافته تر و پیچیده تر باشد توسعه آن به علت پایداری اکوسیستم کندتر ولی تخریب آن شدیدتر است .
وی با بیان اینکه در حال حاضر این گونه علاوه بر شهرهای مناطق نیمه خشک کشور در جنگل های شمال نیز نفوذ کرده است و از ارتفاعات سیاه بیشه تا جلگه های مازندران و گیلان دیده می شود و به دلیل توسعه و تکثیر شدید آن آسیب های اقتصادی که به جنگل و زمین های کشاورزی و تاسیسات وارد می کند در آینده نزدیک تبدیل به مشکلی بزرگ خواهد شد .
این کارشناسان درباره روشهای کنترل رشد عرعر گفت : کنترل مکانیکی یکی از این روشها محسوب می شود .
در این روش قطع در ابتدای تابستان انجام می شود و سپس یک یا چند سرکشی برای یافتن جست های جوان و جدید و حذف آنها قبل از ریشه دوانی و در زمانی که خاک مرطوب و نرم است صورت می گیرد . این روش در صورتی موفقیت آمیز است که چند سال پی در پی ادامه یابد .
روش دیگر کنترل شیمیایی است زیرا قطع اندام هوایی به تنهایی کافی نیست و لازم است با این روش ریشه ها نیز کشته شوند تا از توسعه جست ها جلوگیری شود .
روش کنترل زیستی با توجه به وجود دشمنان طبیعی در آشیان طبیعی این گونه امکان پذیر است اما در جنگل های شمال ایران اطلاعاتی در دسترس نیست .
به گفته این کارشناسان جنگل های هیرکانی در شمال ایران دارای 90 گونه درختی و 211 گونه درختچه است ./ب