به گزارش باشگاه خبرنگاران ؛ پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار مقام معظم رهبري؛ يكي از خاطرات حضرت آيت الله خامنه اي از امام راحل (ره) را منتشر كرده است؛
بهار سال 1365، روزى را كه امام(ره) در بستر بيمارى بودند، فراموش نمى‌كنم.
ايشان دچار ناراحتى قلبى شده بودند و تقريباً ده، پانزده روزى در بستر
بيمارى بودند. در آن زمان من در تهران نبودم. آقاى حاج احمد آقا به من تلفن
كردند و گفتند سريعاً به آن‌جا بياييد؛ فهميدم كه براى امام(ره) مسأله‌اى
رخ داده است. آناً حركت كردم و پس از چند ساعت طى مسير، خود را به تهران
رساندم. اولين نفر از مسؤولان كشور بودم كه شايد حدود ده ساعت پس از بروز
حادثه، بالاى سر ايشان حاضر شدم.
روزهاى نگران‌كننده و سختى را گذرانديم. خدمت امام(ره) رفتم و هنگامى كه
نزديك تخت ايشان رسيدم، منقلب شدم و نتوانستم خودم را نگهدارم و گريه كردم.
ايشان تلطف فرمودند و با محبت نگاه كردند. بعد چند جمله گفتند كه چون
كوتاه بود، به ذهنم سپردم؛ بيرون آمدم و آنها را نوشتم.
در آن لحظاتی كه امام(ره) ناراحتى قلبى پيدا كرده بودند، ايشان انتظار و
آمادگى براى بروز احتمالى حادثه را داشتند، بنابراين مهمترين حرفى كه در
ذهن ايشان بود، قاعدتاً مى‌بايد در آن لحظه‌ى حساس به ما مى‌گفتند. ايشان
فرمودند: «قوى باشيد، احساس ضعف نكنيد،
به خدا متكى باشيد، «اشدّاء على الكفّار رحماء بينهم» باشيد، و اگر با هم
بوديد، هيچ‌كس نمى‌تواند به شما آسيبى برساند». به نظر من، وصيت سى‌صفحه‌ای
امام(ره) مى‌تواند در همين چند جمله خلاصه شود.