به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران؛مهرداد آریافر در مورد موسیقی کار اظهار داشت: موسیقی کار در ایران که موسیقی شبانی یا چوپانی نمونهای از آن است، گنجی است که بخشی مهمی از آن در حال از بین رفتن است.
وی افزود: تمام موسیقیها و آیینهای ایرانی از یک منشأ علمی به وجود آمده است و این امر نشاندهنده فرهنگ غنی ایران اسلامی است که ناشناخته و بدون هیچ توجهی در حال نابودی است.
این استاد موسیقی اصفهانی در ادامه بیان داشت: ایران دارای اقوامی مختلفی از لر، کرد و بلوچ و غیره که هرکدام دارای موسیقی‌های باستانی مربوط به خود هستند، موسیقیهایی که در ایران باستان هنگام انجام کارهای مختلف به خواندن آنها می‌پرداختند و اکنون از آنها به عنوان رقص یا آواز محلی یاد میشود و نمونه آن رقص لری است که در ایران باستان هنگام درو کردن محصول گندم خود آن را انجام میدادند.
وی در ادامه به نمونههایی از رقص و آواز محلی در شمال کشور اشاره کرد و گفت: در تمام نقاط ایران می‌توان نمونههایی از این رقص و آواز محلی را مثال زد که از دل تاریخ بیرون آمده و خود به تنهایی میتواند گوشههای بینظیری از تاریخ را با زبان موسیقی بیان کند و این خود گنجینهای بزرگ برای کشور هنرخیز ایران است.
آریافر اضافه کرد: زمانی که گوش خود را به موسیقی کار میسپاریم به صوتهایی می‌رسیم که با شغل‌ها ارتباط مستقیم دارند، به عنوان مثال چوپانان که با آوازهای مختلف با گله خود ارتباط برقرار میکردند و با همراهی نی، خود را با طبیعت وقف میدادند و با آن ارتباط حسی میگرفتند.
وی با اشاره به اینکه با بررسی موسیقی‌های کار شغل‌های مختلف، نکات قابل‌توجه و مهمی را می‌توان کشف کرد، گفت: تمام نوازندگان موسیقی کار در نقاط مختلف کشور از اقوام متنوع به نیایش و شکرگزاری خداوند می‌پرداختند، مانند موسیقی و رقص محلی لری که از زمان صنعتی شدن کشاورزی قسمتهای اعظمی از این موسیقی کار از بین رفت.
این استاد موسیقی اصفهانی ادامه داد: درست است که با صنعتی شدن می‌توان چیزهای زیادی را به دست آورد، اما در عوض قسمتهای اعظمی از فرهنگ ایرانی و اسلامی خود را از دست میدهیم، اما باید این آوازها بازشناسی شود و به زندگیهای امروز بازگردد.
وی با اشاره به اینکه قسمتهایی از موسیقی کار استان خراسان در یونسکو ثبت شده است، گفت: مسئولان و به ویژه حوزه هنری باید در راستای ثبت کردن جهانی موسیقی کار ایران تلاش زیادی انجام دهند، زیرا ایران دارای گنجینهای با ارزش در این مورد است که نباید در دل فراموشی سپرده شود./س